Sailing along Whitsunday Island

G'day folks,

dit is mijn laatste post van down under. Waarschijnlijk volgt er nog een afsluiter back home. Desalnieteplus, de voorbije 3 dagen waren ronduit fenomenaal. Het was mijn eerste zeiltocht en zeker niet mijn laatste, that's for sure!

De dag dat ik toegekomen was hier in Airlie Beach na mijn toffe busrit heb ik niet echt veel uitgestoken. Wat langs de cd winkels geslenterd, een beetje slaap ingehaald en de nodige watervoorraden ingeslaan voor de komende dagen. En voor het zekerste, anti-seasickness pillekes.

15/01
Het is 8u24 en ik haast me uit de douche. Binnen 16 minuten moet ik met mijn klein rugzakje klaarstaan aan de bushalte en ik moet nog mijn tanden schuren, de lakens van mijn bed trekken, uitchecken, mijn backpack in the storage room deponeren en mss best ook wat kleren aantrekken. 8u39, I made it. Twee minuten later is het busje daar en ik stap op samen met nog 2 dames(later blijkt een Oostenrijkse en een Zwitserse). Bij de volgende stop stappen 3 Zweden op en een beetje verder vervoegen ons nog 2 Duitse broers en 2 Australische zusters. We zijn dus slechts met 12, en stuk voor stuk zien het er redelijke kadeetsies uit. Het ziet er een goeie groep uit. Even later ontmoeten we de manager Laura, een Italiaanse die voor ene keer de trip zal meedoen om te zien wat er eventueel nog beter kan. Laura brengt ons naar de boot waar Simon (the skipper, Kiwi), Peter (the chief and fixer on board, Aussie - globetrotter) en Alessio (knecht, kok, komiek, maar bovenal wijze en schitterende kadee, Italiaan - globetrotter) ons opwachten. De zeilboot waar we de volgende 3 dagen gaan vertoeven is de 'Ron of Argyll'. Het schip is gebouwd in 1928 ergens in Schotland en heeft ondertussen de meeste zeeën op deze aardbol bevaren. Bekende gasten in het verleden waren Charlie Chaplin en Marilyn Monroe en bijgevolg vermoeden we ook JF Kennedy, wie naar verluidt een fervent zeiler was. Anyway, we deponeren onze schoenen in een zak en pas dan mogen we aan boord. Even later zijn we reeds vertrokken en we trekken meteen richting een baai langs Whitsunday Island. Alessio, dus niet alleen de kok, maar ook de knecht, nodigt 4 man uit om het hoofdzeil te hijsen. Geestig. Als echte professionals slagen we er direct in het te doen zoals het hoort: the Pick (einde van de draagbalk) steeds een beetje hoger dan the Throat(begin van de draagbalk langs de mast). De motor wordt afgezet en we zijn zowaar aan het zeilen. Schitterend. Alessio heeft ondertussen ook de lunch geprepareerd. En het smaakt. De zee is kalm en er is genoeg wind om ons naar de eerste baai te brengen. We trekken onze Stinger Suits aan en even later liggen we al onder de blauwe hemel en de immer brandende zon te snorkelen. Ronduit fenomenaal. Je hebt ongetwijfeld al eens die kleurrijke vissen gezien in de boekjes of op tv of misschien in een aquarium, ewel, ik zwom er plots middenin. Sommige waren daar tot een halve meter groot. De verschillende kleuren van de vissen en de koralen op de bodem (we hadden geluk, het was laagtij dus we zwommen vrij dicht bij de koralen) zijn zonder twijfel een van de mooiste natuurfenomenen die ik ooit gezien heb. Nadat we het anker opgehaald hebben, varen we verder richting een baai aan de achterkant van Whiteheaven beach. We gaan aan land en na een korte wandeling valt mijn bakkes gewoonweg open. Ik kijk uit over het strand met meest pure zand op aarde (99,8% silicium) en bijgevolg is het strand enorm wit. De naam Whiteheaven beach is dus absoluut niet gestolen. De opgekomen bewolking laat me niet toe de perfecte foto te nemen, maar als je de foto's zult zien, zul je misschien begrijpen wat ik bedoel, want ik zoek nog een superlatief waarmee ik het kan beschrijven. Als je over het strand loopt dan voelt het bijna aan alsof je in warme sneeuw loopt. Zo zacht is het. Langs de kust zwemmen ook enkele Stingray's, en het zijn net die beestje die ons verplichten zo'n wet suit aan te trekken als we gaan snorkelen. Vorig jaar stierf de bekende Crocodile Hunter Steve Irwin nog door te zwemmen langs een Stingray. (hij was slechts de 8ste in de geschiedenis, maar toch, het is beter de risico's te reduceren niewaar). 2u later verlaten we het strand en terug aan boot is het tea time: Alessio legt ons in de watten en ondertussen is hij al bezig aan het avondeten. En ook dat was dik in orde. De nacht valt en we babbelen nog tot een uur of 22u op het dek. De wind wakkert aan en we zoeken ons bed op, hopend op een deugdoende nachtrust. Helaas pindakaas begint het na een uurtje stevig te regenen en moeten we alle luiken sluiten. Bijgevolg komt er geen verse lucht meer in de boot en wordt het er al snel warm en enorm vochtig. Ik slaap die nacht, net zoals alle anderen aan boord niet echt schitterend en rond 6u30 ben ik reeds terug aan dek.

16/01
Alessio heeft ondertussen al water gekookt en het ontbijt klaar gezet. Tijdens het ontbijt zie ik verschillende reuzeschilpadden hun kopje bovensteken. Ik schat dat ze ongeveer een diameter hadden van 80cm. Toffe beestjes. In de verte zie ik ook een school vissen boven het water springen. Alessio zegt me dat ik Tonijn gespot heb. Hier se, den dezen...fijn oge! Rond een uur of negen heeft iedereen ontbeten en Simon stuurt het schip naar een baai rond Hook Island. Bij gebrek aan wind kunnen we niet echt zeilen, maar als er nu een ding is wat je niet kan regelen dan is het het weer. Al de rest is voorzien zonder het echte zeilgevoel weg te nemen. De zon heeft het moeilijk om door te breken en we zullen ze zo goed als niet zien die dag. We komen aan bij de baai en de Duitsers besluiten een intro duik sessie te doen. Ik twijfel nog, maar eeuwige schijter dat ik ben doe het uiteindelijk niet. Wij gaan intussen terug snorkelen en zien weer schitterende koralen en visjes. De ene al wat groter dan de andere, en er zitten een paar gans andere soorten tussen dan in de vorige baai. Het is zeer plezant om sommige te vissen te volgen door de koralen. Wat een leven dat die gasten leiden ;-) Terug aan boord verneem ik dat het duiken goed te doen was en dat ze reeds een certificaat behaald hebben voor hun intro. Dus als ze nog eens willen duiken, dan hoeven ze niet meer de theorie te volgen en de vele lessen in het zwembad. En dat voor slechts $75. In Europa is het net iets duurder.. Ach ja, no regrets. Maybe next time.. We varen onmiddellijk door naar de volgende baai waar Alessio ons lunch serveert. Het is terug dik in orde en iedereen fret zijn buikje vol. De baai waar we ons nu bevinden is de favoriet van de crew en bijgevolg gaat iedereen opnieuw het water in. De vissen zijn er groter en tussen 2 koraalbodems is het zelfs redelijk diep (ik schat een 10tal meter). De koralen zijn er ook enorm kleurrijk en bijgevolg zwem ik een tijdje tussen de koraalbodems boven de diepe gleuf. Af en toe steek ik mijn kopke eens boven om het water uit mijn snorkel te laten en bij een van die gelegenheden zie ik de oudste van de Australische zusjes wilde gebaren maken, lachend wijzend naar de diepte: 'A shark! Look there is a shark!' Ogenblikkelijk kijk ik terug onderwater en ik zie een schitterende 2m grote Black Tip Shark onder me door zwemmen. Beste medemens, ik kan u vertellen dat mijn hart even stilstond. Ik heb sinds dat moment een nieuwe nummer 2 in mijn top 3 allermooiste natuurfenomenen. Wow! Terug aan boord varen we verder naar de volgende baai, helemaal ten noorden van Hook Island. Het is er bij momenten serieus winderig. De wind blijft namelijk hangen achter de heuvels van het eiland en dan plots komt er een enorme stoot over de heuvels. Ze noemen het fenomeen hier 'bullets'. Alessio heeft opnieuw gekookt, ditmaal een deftig biefstukje en rond 21u vluchten we binnen voor de regen. Gelukkig stopt het na een half uurtje en we kunnen we met de luiken op slapen wat iedereen een goede nacht bezorgt.

17/01
Rond 7u00 deze morgen stond ik reeds op dek en na het ontbijt gingen we terug snorkelen in een baai langs Hook Island. De zichtbaarheid was er door het vele zand zeer goed. Helaas waren er iets minder koralen, maar er waren terug heel wat andere vissen. Oa een zeer grote clownvis (familie van Nemo, maar dan de bruine soort). Geestig. Na het snorkelen nuttigen we een laatste keer lunch aan boord en vervolgens moeten we helaas terug naar Airlie Beach varen. We zitten namelijk een eindje van de haven. Het weer vandaag was vandaag nog minder dan de dag ervoor en af en toe hadden we enkele regenbuien, maar dat maakte dat we bij momenten een goede wind hadden en echt snel konden zeilen (tot 14knots, wat echt snel was voor dit oud model van zeilboot). Helaas stonden we rond 15u30 terug aan land en ik besef dat ik iets uniek meegemaakt heb. Zeilen is enorm rustgevend en door het verlaten van het vaste land en door het feit dat je afhangt van de wind en het getij vergeet je alle beslommerissen en laat je je drijven door wat komt (of niet komt). Een enorme aanrader. En het feit dat het een kleine, geestige groep was, heeft alleen maar bijgedragen tot de zeer relaxte sfeer. Als je ooit de kans hebt om te zeilen: doen!!!!!!!
Vermits ik geen kamer heb hier deze nacht ben ik bij enkele andere mee binnen getjoept om toch een douche te kunnen nemen. Het deed deugd. En het is ondertussen bijna 7u, dus tijd om wat eten klaar te maken. Om 7u30 ga ik een pintje drinken met de groep en de crew, maar helaas moet ik reeds om 20u20 op de bus stappen. Dus, dat wordt een tandje bijsteken aan de toog ;-)

Overmorgen vlieg ik na een dagje Cairns terug huiswaarts en bijgevolg zal ik velen onder jullie de volgende dagen/weken wel terugzien.

Tot dan,

Steven