Brisbane, Brizzy voor de vrienden

Na een 4 uur durende busrit en terug een uur achteruit gesprongen te zijn (Queensland doet niet mee aan het zomeruur in tegenstelling tot New South Wales) arriveer ik in Brisbane. Op de bus heb ik een van de beste films van de laatste jaren gezien: The World's Fastest Indian (2005) met Athony Hopkins. Echt waar, schitterende film! En erna heb ik zelf een uiltje kunnen vangen. Ik moet echt wel moe geweest zijn. En omdat ik zo moe ben, besluit ik tegen mijn principes in, toch eens in een taxi te stappen en me naar de hostel aan de andere kant van de stad te laten voeren. $11.60 armer, een douche, wat eten gemaakt en ik val als een blok in slaap op mijn dubbel bed. Rond 2u word ik wakker en zie dat ik gewoon in slaap gevallen ben met licht en al aan. Oudejaar, de busreizen en Byron Bay hebben blijkbaar hun tol geëist.

Pas rond 10u de volgende dag schiet ik teug in actie en tegen dat ik de stad ingetrokken ben, is het bijna middag. Brisbane heeft een subtropisch klimaat lees ik ergens.. en ik vraag me af wat tropisch dan gaat zijn. Het is hier warm, vochtig. Ik slenter langs the Brisbane River de stad in en er zijn enkele marktjes aan de gang(het is zondag). Het is gezellig druk en Brisbane bevalt me. Al gauw ben ik door de noordelijke kan van de stad gestapt en ik steek de rivier over naar de Southbanks, een proper parkske met een kunstmatig beach. (lees een groot uitgevallen openluchtzwembad, maar ze noemen het hier beach. whatever). En dat is zowat Brisbane.. Traditiegetrouw beland ik terug in de Botanic Garden. Wederom proper gedaan. Enkele papegaai-achtigen kleuren het landschap. Ik begin wat te lezen in een boekje van Umberto Eco (How to travel with a Salmon, was ooit de inspiratiebron voor een tv programma van Herman van Molle denk ik.. dit geheel terzijde) en de schrijfstijl van de man weet me te bekoren. De kortverhalen zijn stuk voor stuk satires. In de verte in Chineeske gitaar aan het leren spelen. En ik kan u verzekeren, het kriebelde. 2 dingen die ik echt begon te missen, was gitaar spelen en muziek uit een simpele box. (een koptelefoon is handig, maar het beperkt je bewegingsvrijheid en op den duur steekt het tegen..) Rond 18u trek ik terug naar de hostel waar ik aan mijn volgende boekje van Paulo Coelho begin: By the river Piedra I sat down and wept. Tegen middernacht moet ik nog slechts een 40 tal blz lezen, het leest bijzonder vlot. Maar wijselijk besluit ik dat voor de volgende dag te houden.

Gisteren moest ik dus uitchecken en veranderen van hostel. Tegen 10u30 stond ik op straat met mijn veel te zware rugzak. De trein brengt me naar de andere kant van de stad en ik moet nog een kleine kilometer stappen tot aan de hostel. Op het laatste is er nog een venijnig hellingkje en tegen dat ik aan de receptie in de YHA sta, ben ik doorweekt. Beste medemens, gisteren was het hier serieus warm/vochtig. (met wat regen tot gevolg 's avonds). Anyway, ik besluit van een paar boeken huiswaarts te sturen die ik gelezen heb of die ik pas thuis ga lezen. Een bezoekje aan de post leert me de prijs en ondanks dat het niet echt goedkoop is, stuur ik 3,96 kg richting België. Blijkbaar is het snelst mogelijk 3 weken.. en met de boot duurt het slechts 3 maanden.. De Post is blijkbaar in alle landen een gestroomlijnd hypermodern bedrijf :) Wat ik wel kan zeggen, je hoeft er geen half uur aan de bali te wachten in de zengende hitte. De airco staat er vollen bak en het aanschuifsysteem werkt optimaal. (dit is bvb ook zo aan de kassa's in warenhuizen. wijs gezien van die gasten hier.) En, de dame achter de bali is zelfs beleefd. Even twijfel ik zelf of ik wel in een postkantoor sta. Eerder die dag was ik naar een muziekwinkel getrokken en daar hingen ze: de gitaren! Ik heb er enkele nummers ten berde gebracht tot groot jolijt van mezelve. Het wijze aan gitaarwinkels is dat je er kan spelen op de duurste gitaren uit de winkel. Ik heb bvb een Epiphone Les Paul vastgehad van ongeveer $4000. En ik versta waarom het zo duur is.. het instrument klinkt geweldig en speelt vanzelf. Schitterende hals, licht perfect in de schoot.. mja.. En zoals ik in elk land tegenwoordig probeer te doen, koop ik iets instrumentaals. Ditmaal een ' slide' voor de gitare.
Euforisch en verlicht trek ik richting het belgian beer cafe, tradities moeten nu eenmaal gerespecteerd worden en een goeie Chimay zou er wel ingaan. En jawel, ze hebben wederom gesmaakt! Maar potverdikke, wat hebben ze die garçons hier toch verkeerd leren bier inschenken! Tappen doen ze echt volgens de regels van de kunst, maar uit een fleske, sjonge sjonge.. bij de tweede vraag ik vriendelijk of ik hem zelf mocht inschenken, ik kon het niet langer aanzien. En voor het eerst, het moest er eens van komen, overvalt me plots een gevoel van weemoed. Sociaal drinker zijnde, mis ik mijn toogmakkers. Ja gasten, gurre, wiens gezever ik constant met genoegen aanhoor en waar ik met plezier nog een schepke bijdoe. Een Bruine Leffe brengt wat soelaas en ik zie plots een mosselpot met frieten passeren. Ola pola.. ik kan het niet laten en voor ik het weet zit ik te genieten van mossels in witte wijn. En, ze waren goed! De Australische witte wijn was me iets te zoet, maar een theeke en een Kwakske spoelden de slechte smaak door. En zoals steeds, drink ik één glas teveel. De Bruine Leffe zorgt ervoor dat ik wederom traditiegetrouw het etablissement sluit. Het is dan ook al 22u45! :)
Wanneer ik op de kamer kom zie in Japanees gitaarspelen. Schitterend! Ik speel ook een rifke en de Koreaan gaat ook zijn gang. Enkel de Fransman brengt er totaal niets van terecht en suggereert om wat te kaarten. Waarom niet? Uno blijkt internationaal gekend te zijn en na wat kaarten uit een gewoon kaartspel een speciale betekenis gegeven te hebben, zijn we vertrokken. Winnaar van de avond was yours truly. Tegen een uur of 2 besluiten we er mee te stoppen en na een geestige dag sluit ik de ogen.

Vandaag vertrek ik uit Brisbane naar Hervey Bay, waar ik een tour zal doen naar Fraser Island. Ik ben eens benieuwd. Fraser Island is namelijk een van de grootste zandeilanden op deze planeet.

Het zal dus terug efkes duren alvorens ik nog iets van me laat horen.

Cheers en tot een volgende!

Steven