A hell of a ride

Yow,

dat het warm kan zijn in Australie weet iedereen, maar hoe warm, dat heb ik vandaag serieus mogen ondervinden.

Gisterenavond zat ik met een boekske (ja idd, mijn 2e al, wel 508pagina's nu. straks breek ik hier nog een persoonlijk jaarrecord..) op het witte strand van Monkey Mia. De zon ging rustig onder achter het heuveltje van de baai, een koppeltje wandelde langs het water het roodgele licht tegemoet. Gelijk in de boekskes e zo. Ikke, le petit belge, zat er bij en keek er dol fijntjes naar. Even later begaf ik me richting de pier, onder een gitzwarte hemel versierd met duizenden (echt ongelooflijk veel) schitterende sterren. Af en toe hoorde ik een dolfijn boven water komen naar lucht happen. En ik zat daar in mijn t-shirtje, geen scheetje wind.. man man, wat een leven..

Op de kamer aan de praat geraakt met een brit. Nog ne sympathieke kerel. Hij schaamde zich zelfs een beetje toen hij moest zeggen dat hij uit Engeland kwam. Hij wist me te vertellen dat Port Hedland -mijn hoogste punt van mijn trip door West Australie- niet meer was dan een industriestad en dat het de extra 600 km zeker niet waard was. Coral bay daarentegen was veel interessanter door de mogelijkheden om er het wild life te gaan bekijken. (dolfijntjes, schildpadden, haaitjes, kleurrijke visjes..). Dus, den dezen heeft zijn plan gewijzigd en Coral Bay ging het worden.

Deze morgen dan vroeg opgestaan om het voederen van de dolfijnen te gaan bekijken. Zoals gisteren gezegd, het is nogal een opgezette attractie, but what the heck, zo heb ik toch ne keer ne ' wilde' dolfijn van dichtbij gezien. Moet gezegd dat de beestjes maar een derde krijgen van hun dagelijkse portie, dus ze moeten zelf actief blijven om genoeg te eten. En het was eigenlijk nog geestig. Er zwom een babyke tussen, geboren op 1 december. En die gasten kwamen dus echt wel dicht. Sympathiek. Ik heb er enkele fotookes van getrokken, maar vermits deze pc hier nu geen USB poorten heeft, kan ik u weinig laten zien. Van foto's gesproken, ik heb er momenteel nog niet veel getrokken. West Australie is vooral heel veel nothingness.

Rond 11u30 ben ik dan aangezet verder noordwaarts met bestemming Coral Bay. Eerst een gans stuk terug over dezelfde baan, effe tanken in the Overland post (man, schuie bedoening: ik kom daar aan de kassa: sir, how many liters did you take? and for how many dollars? het jammere was dat ze zelf naar de pomp ging kijken. geestig en al.) Maar goed, achter een rit van 575km zou ik dus Coral Bay bereiken. Maar wat was het warm gasten! Ik heb mezelf een uurke opzij gezet om een uiltje te vangen. Niet te doen. Ik ben ondertussen de Capricornus ofte Steenbokskeerkring overgestoken en de aardrijkskundigen onder jullie zullen weten dat het weer tussen de keerkringen nogal eens tropische toestanden durft aannemen. De rivieren zijn hier allemaal kurk droog, maar aan hun breedte te zien, zullen ze een periode in het jaar nog serieus veel water te verwerken krijgen. Ook de bordjes langs de weg 'Floodway' en de meterlatten die aangeven hoe diep de straat onder water staat vertellen dat je hier binnen enkele maanden wel een parapluke kunt gebruiken. En, een 10 tal km voor dat ik hier aankwam, heb ik mijn eerste levende kangaroo gezien. En het scheelde niet veel of hij was ook de pijp uit. Langs de baan zie je echt enorm veel kadavers liggen. Ik heb ook een kudde wild koeien of zoiets zien oversteken. Ik ben maar vriendelijk gestopt, ondanks de afwezigheid van een zebrapad, want de beestjes zijn net iets groter dan onze herkauwers. Diene zwarten keek trouwens maar boos naar me.

Goed, ik ben dus aangekomen in Coral Bay, gelogeerd in een kamer van 10 bedden, zij het voorlopig ganz allein. Ik blijf hier 2 nachten, kwestie van te bekomen van de rit en eens wat rond te kunnen kijken. Derna terug zuidwaarts.

En nu mangare, en neen gasten, het is ne keer geen spaghetti ;-)