I'm back

Que sera, sera..

Sinds gisterenmorgen vertoef ik terug op Belgisch grondgebied. Het was een lange vlucht, maar ik ben er uiteindelijk geraakt. Mijn laatste dagen down under heb ik op mijn gemakske doorgemaakt. Geen zotte dingen niet meer, just cruising to the end..


Nadat ik mijn vorige post getypt had, haastte ik me richting mijn hostel. De receptie was intussen gesloten en ik moest mijn backpack nog uit de storage ruimte zien te krijgen. Verdammt! Dan maar op zoek naar de manager des huizes en ik zie een klein oud ventje haastig de planten water geven. Ola.. daar is em. Voor een laatste keer prepareer ik mijn avondmaal, ttz ik giet wat kokend water in mijn noodles potteke en ik besef dat het er ver op zit. No more f@#$ing noodles after this. Ondertussen is het 19u30 geworden en word ik reeds verwacht in het cafeeke waar we met de zeilgroep afgesproken hebben. Tegen dat ik arriveer staan de Jug's beer (karaffen bier) reeds op tafel. Mooi initiatief. Dat het een goeie zeilgroep was blijkt nog maar eens uit het gemak van het gesprek, maar helaas mooie liedjes duren nu eenmaal niet lang en om 20u10 haast ik me met mijn nog steeds veel te zware rugzak naar de Central Busstation. (lees parkingske met een paar bankjes). De bus zou me in een goeie 10 uur in Cairns brengen, my final stop.

De busrit gaat vlot, maar ik slaag er niet in diep in te slapen. In de wetenschap dat ik de dag erna uren aan een stuk op het vliegtuig kan slapen, trek ik het me niet aan en eens aangekomen in Cairns zoek ik na mijn rugzak achtergelaten te hebben in de hostel, naar Kuranda. Kuranda is een dorpje in het regenwoud ten noorden van Cairns en je kan er met een geestig treintje naar toe. Ideaal, niet te veel inspanning en zo zie ik nog iets. En intussen blijkt het regenseizoen dan toch eindelijk te beginnen. Eens op de trein wordt het groene landschap op een stevige bui getrakteerd. Onderweg naar Kuranda zijn een paar interessante punten zoals watervallen en een waterdam. Terug in het toeristen patroon gevallen zijnde, trek ik af en toe eens een fotooke, maar tegen dat ik de waterdam die Cairns en omstreken van elektriciteit voorziet op mijn geheugenkaartje wil vastleggen, stel ik tot mijn spijt vast dat mijn batterij na zich volledig gegeven te hebben het voor bekeken houdt. Tidju! Ik ging namelijk in Kuranda op zoek gaan naar de Ulysses vlinder, een schoon blauw beestje dat vreugdevol door het regenwoud fladdert. De Ulysses is het symbool voor Queensland, de staat waar ik de laatste week en een half al fantastische dingen gezien heb. Een laatste fotografische uitdaging zit er dus niet meer in. Tjah.. ik had de voorbije 4 dagen nog geen kans gehad een stopkontakt te gebruiken om het ding terug leven in te blazen en dan kom je dit nu eenmaal tegen. But hey, no worries mate. Ik zal die vlinder wel op mijn netvlies branden.
Eens toegekomen in Kuranda in de heuvels van het regenwoud, slenter ik door het winkelstraatje. Al gauw heb ik door dat het eigenlijk niet meer is dan een toeristen aangelegenheid met veel te veel souvenir winkelkes en snackbars. En voor een keer laat ik me vangen. Ik besluit mijn laatste dollars er door te jagen en mezelf van een muntomwisseling te verlossen. In het straatje is ook een winkelke gewijd aan Peter Jarver, een van de beste Australische fotografen ooit. De man is intussen helaas de pijp uit(veel te jong weliswaar). Ik zig zag van foto tot foto en geniet van de enorm prachtige landschappen. En tot mijn vreugde stel ik vast dat ik veel van dit moois gezien heb in levende lijve en ik besluit dat om zo goed als niets op voorhand van deze reis gepland te hebben, ik dat toch niet slecht gedaan heb. Naast de foto's staat steeds de uitleg met welk toestel het getrokken is en welke instellingen het had. Ik leer dat Peter Jarver een purist was en bijgevolg niets moest weten van digitaal of andere technische snufjes. Kadreren, wachten op het juiste licht en.. klik. Meer moet dat niet zijn. Ik koop drie kleine posterkes van plekskes die ik op mijn reis aangedaan heb. Intussen is het middag gepasseerd en ik heb nog geen Ulysses gezien. Aan het einde van de straat is een vlinder sanctuarum, maar ik heb er plots geen zin meer in. Als ik die vlinder wil zien, wel, dan moet hij hier maar passeren, in de vrije natuur. Tegen 13u ben ik terug in het pitoreske stationnetje en op een bankje wacht ik in de schaduw op de trein van 14u die me terug naar Cairns zal brengen. Regenwouden vind je wel regelmatigerwijze in tropische gebieden, en ik heb het geweten. Het gebrek aan slaap, de hitte en de grote vochtigheidsgraad verlammen me vandaag tot een passieveling en ik trek het me niet aan.

Terug in de stad is het ondertussen 16u en ik zoek een cd winkelke op. Op de zeilboot had ik namelijk een australische bandje(The Beautiful Girls) het beste van zichzelf horen geven en ik zou mezelve niet zijn moest ik geen schijfje van die mannen meenemen naar België. En zo goed als naast de enige cd die ik terug vind van die mannen in het rek, ligt een cd van Matt Costa. De man is me onbekend, maar de hollandse meiden die ik tussen Alice Springs en Merlbourne een paar keer tegengekomen was, konden er niet over zwijgen. Dus ja.. heb ik dat ook meer meegenomen. Nog $16 te spenderen, ik zit op schema. Tevreden met mijn laatste aanwinsten slenter ik door Cairns en stel vast dat in het niet al te groot stadje wel een best geestige drukte heerst. Een ijscremeke, een potteke spaghettisaus.. nog $10.85 Terug in de hostel maak ik mijn rugzak klaar voor de terugtocht en ik probeer zo veel mogelijk zware dingen (nog een paar boeken, de cd's..) in mijn klein rugzakje te proppen. En tot mijn voldoening lijkt de rugzak beter gepakt te zijn dan de heenreis. Dat ziet er goed uit voor de weegschaal op de luchthaven. De keuken in de hostel is overbevolkt en ik leg me ter afwachting van een kookplaat efkes op mijn bed. Om 22u schiet ik wakker en gelukkig is de keuken nog open. Mijn laatste avondmaal zijnde - en hoe kan het ook anders - een bord spaghetti werk ik tevreden en voldaan naar binnen. Ik val wederom in slaap, ditmaal met de gedachte dat het voorbij is en dat het verdomd mooi geweest is.

8u30. Na reeds om 5u30 door een kieken van een Japanees wakker gemaakt te zijn en die het nodig vond van zijn zak pas 's morgens te pakken in plaats van de avond ervoor, sta ik op en sleur ik mezelf naar de douches. Tegen 10u ben ik uitgecheckt en mijn laatste 2u in Cairns maak ik al slenterend door de straten door.
Het is 12u. Binnen exact 30u zal ik voet zetten op Belgische bodem. De gedachte alleen al maakt me moe. But hey, it's all part of the game. De shuttle naar de luchthaven is stipt op tijd en onderweg heb ik het met een Amerikaan nog over de opwarming van de aarde en de vreemde weerstoestanden deze periode wereldwijd. Something's getting terrible messed up, that's for sure! Op de luchthaven spendeer ik nog $9.85 aan wat eten en drinken. Klasse, nog slechts $1 aan munten en ik zal die wel kwijtgeraken in het envelopje voor Unicef op het vliegtuig. Mijn rugzak wordt op de weegschaal gelegd en tot mijn grote verbazing komt er 26,8kg op het schermke. Ola pola, dat gaat hier nog een serieus frankske kosten. Mate, that's a heavy bag.. lets see, that's $48 per kg for travelling to Brussels.. so that's... a lot of money. Ik slik even en kijk eens diep in de jongedame haar ogen. En blijkbaar moet het gewerkt hebben, want uiteindelijk krijg ik een stickerke op mijn rugzakske geplakt voor slechts $40. And there I go.. na 2u stop ik in Darwin waar een 50tal nieuwe passagiers mij in het tot dan vrij lege vliegtuig vervoegen op weg naar Singapore. Na 11u onderweg te zijn krijg ik in Singapore terwijl ik me naar de juiste gate laat brengen door een van de vele rolbanden (Singapore is een vrij grote luchthaven) mijn eerste 'welcome back' smsje. Geestig, slechts 19u te vroeg. Man man, nog 19u.. De volgende vlucht naar Londen is er eentje van niet minder dan 14u en ik hoop van eens goed te kunnen doorslapen. Maar ik had het eigenlijk moeten weten. Ik doe van de ganse vlucht zo goed als geen oog dicht (al te samen misschien 2u tussen de films door) en tegen dat we in Londen zijn heb ik 4 films gezien, 3 cd's beluisterd, nog maar eens een avondmaal binnengespeeld(op de vorige vlucht ook al), 4 appelsapkes gedronken, 7 waterkes binnengewerkt en zo'n 5 keer het toilet opgezocht. Alles behalve deftig geslapen. Tot mijn verbazing ben ik niet echt moe en doe ik net als iedereen voor mij mijn schoeisel uit bij binnenkomen van de Transit zone in Londen. Schuie gasten toch die engelsmannen. Ik heb dus sandalen aan, geen kousen en toch moet ik ze uitdoen. Terwijl die voor en achter mij allemaal kousen aanhebben en eigenlijk daarin gelijk wat het land kunnen binnensmokkelen. Ach ja.. In terminal 4 is het doods. Blijkbaar zijn we de eerste Boeing 747 vlucht die geland(de landing was trouwens vrij hard door de vele wind, maar zo heb ik dat ik ook ne keer meegemaakt zie) is met connectie naar de eerste europese vluchten van de dag. Geleidelijk aan komen er meer passagiers toe en de eerste Tax Free shop gaat rond 6u lokale tijd open. Aha, tijd om eens dat fleske Whiskey te kopen dat ik in Alice Springs geproefd had. Good stuff. Een goed half uur later zit ik aan boord van mijn laatste vlucht en het vliegtuig is slechts voor de helft gevuld. Ideaal, het laatste dat ik nu kan gebruiken is drukte. We zijn nog maar net opgestegen en op het beeldscherm zie ik dat we reeds boven het Kanaal hangen. Door de dikke bewolking zie ik van de ganse vlucht zo goed als niets van ons landje. Juist op het moment dat we de kustlijn overschrijden kan ik even wat strand opmerken. En we beginnen al onmiddellijk terug te dalen. Op het scherm stel ik vast dat we ongeveer boven Ronse/Oudenaarde aan het vliegen moeten zijn en nog geen 10 minuten later is de landing al ingezet. En voor ik het besef is het gebeurd, ik zet terug voet op Belgisch grondgebied. Perfect op tijd en al. Ik begeef me naar de baggage hal en wacht bij band 8. Na een tijdje beginnen de eerste valliezen voor vlucht BA388 te verschijnen en plots is het gedaan en de mijne is niet boven water gekomen. Godvervlamstemiljaarde... het is niet waar é! Ik besef direct dat mijn foto's in mijn backpack zitten en dat dat het grootste verlies zou zijn. Djudiedju. Had ik nu maar toch dat geheugenkaartje er uit genomen.. het ging nog eens 23 gram winst geweest zijn ook. Weer bijgeleerd. Allez vooruit, dan maar de bagage reclaim dienst binnengestapt van Avia en een vriendelijk madamke noteert mijn gegevens. Voor mij hoor ik een waals koppel dat ook op de vlucht vanuit Cairns zat vertellen dat ze in Singapore de vlucht naar Frankfurt genomen hebben en zo in Brussel terecht gekomen waren en ook zij waren hun bagage kwijt. Aha, dat is goed nieuws denk ik bij mezelf en ik geef mezelf hoop door te stellen dat de bagage van vlucht JQ57 niet op tijd verdeeld geraakt is naar de volgende vluchten, in mijn geval BA12. Ik krijg een linkje mee naar huis waar ik de stand van zaken kan op volgen en tot op heden staat er nog steeds de vervelende boodschap: Tracing continues. Please check back later. Ik verlaat dan maar de bagage ruimte en andere kant wachten mijn ouders me op en ik zie dat ze me niet herkend hebben. Ik heb namelijk mijn hoed op, heb me de laatste week niet geschoren, ben beetse gebruind en hunnen oudsten zouden ze nooit verwachten op sandalen zonder kousen in het putteke van de winter. Hey, ik had toch al een trui aan!
Buiten wacht me de schok van 20 graden (het hadden er eigenlijk 30 moeten zijn) en een uurtje later plof ik me in de zetel wachtend op een deftig biefstukje met frieten. 's Avonds passeert mijn broer efkes en ik besluit toch tegen beter weten in efkes naar de Hyppo te trekken. Het is er zoals wel meer op een zaterdag vrij rustig en ik ben content dat ik mijn verhaal niet te veel moet doen. Gewoon een pintje drinken, niet te veel blabla. Rond 1u30 land makker Roenie met de Copman terug van een familiale aangelegenheid en voor ik het weet verval ik in een aloude gewoonte. Het is terug bijna 6u wanneer ik mijn bed vind en eindelijk, eindelijk val ik als een blok in slaap.

I'm back. Nu mijn rugzak nog!

Als ik ooit eens mijn foto's terugheb, zal ik ze eens online zetten en hier de link er naartoe posten. Hopelijk is dat iets voor volgend weekend. Om deze serie posts af te ronden kan ik zeggen dat ik met een zekere tegenzin ginds vertrokken ben, maar langs de andere kant ben ik ook wel content dat ik terug ben. Ik heb enorm veel gezien, me zeer goed geamuseerd, schitterende mensen van over de ganse wereld ontmoet, ik ben eindelijk eens tot rust gekomen en vooral, ik heb veel geleerd. Om het met de woorden van Alessio te zeggen: 'Sailing learns you something and you won't know what. You'll figure it out.'

Bedankt voor de comments en mails onderwege, het deed deugd en ik vond het plezant om te kunnen lezen aan de andere kant van de wereld hoe hier alles zijn gangetje nog ging.

Tot binnenkort,

Steven