Sydney

Ladies and gentlemen,

vooreerst, aan hen die ik schaamtelijk vergeten ben een gelukkig nieuwjaar te wensen met mijn ondertussen waarschijnlijk berucht smsje, bij deze, van harte de beste wensen voor 2007!

31/12
Zoals gezegd in mijn vorige post, moest ik nog een tijdje wachten op de luchthaven. Tegen dat ik op het vliegtuig zat, was ik nog slechts een 60tal pagina's verwijderd van de laatste lijn in de Zahir. Ondertussen had ik de meest vreemde figuren zien passeren in de luchthaven. Alle mogelijke nationaliteiten, in bij momenten de meest verschrikkelijke outfits. Je kan niet voorstellen wat mensen tegenwoordig allemaal als modieus beschouwen. Maar goed, het was grappig en uiteindelijk kleurt het de wereld. Al blijft het toch een vreemde wereld.. but that's just my opinion. Btw, de britten zijn zonder twijfel de meest schaamtelozen. Overal waar ze komen, beschouwen ze het als 'hun' wereld. Maar misschien denk ik er zo over bij gebrek aan Amerikanen ;) Tussen de duizenden reizigers spotte ik Michael Franti, bekend als zanger van Spearhead en gemotiveerd wereldverbeteraar. Een boom van een vent. Anyway, ik zit dus op de vlieger en eens boven de wolken vertoevend, begint de persoon achter me mee te zingen met de muziek dat door haar koptelefoon galmt. Beste medemens, dat uurke vliegen was eens van de meest verschrikkelijke uren uit mijn nog jonge aanwezigheid op deze aardbol. De muziek op zich was nauwelijks muziek te noemen, eerder gejank _en_ de performer in kwestie is zich totaal niet bewust van het feit dat 1) ze vrij luid aan het janken is, 2) ze er in slaagt bijna geen enkel woord tot een echt engels woord weet te weerleiden en 3) dat het concept van de harmonie der noten geen overbodige luxe is. Ik prijs mezelf gelukkig bij de landing dat ik slechts naar Sydney vloog op dat moment en niet huiswaarts. Maar straffer nog, bij het uitstappen zie ik dat de persoon geen 'zij' is maar een chinese 'hij'. Wederom, het is een vreemde wereld.. Eens van het vliegtuig is mijn volgende zorg zo snel mogelijk mijn 25,4kg wegende rugzak ergens te kunnen deponeren. Ik hoor een brit voor mij aan een medewerker van the Central Station vragen waar de lockers zijn en ik spreek de brit aan: hey mate, I heard you asking something about lockers, what did he say? We besluiten samen op zoek te gaan en na enkele omzwervingen(ook de lockers bleken gouden zaken te doen die nacht) vonden we toch een plekske en voor $8 waren we vrij van ballast voor de rest van de avond. Content en tevree stel ik Ben voor om een pint te gaan pakken and so we did. The first of many that night.. 2 pinten later vervoegd Tom ons. Tom is duidelijk al een tijdje actief aan het vieren geweest en het enige dat er nog uitkomt is: no worries mate. Hij is 2 weken in Aussieland en hij heeft blijkbaar een zinnetje opgevangen.. Achteraf hoor ik dat de man slechts 1miljoen dollar waard is door een stukske software dat hij ooit geschreven heeft. Idd, Ben en Tom hebben hetzelfde gestudeerd als den dezen en bij puur toeval zitten we in dezelfde branche. Maar stilzwijgend komen we overeen er verder geen woord over te reppen, wat me zeer tevreden stelt. Eens de laatste van het gezelschap, Richard, ons vergezeld heeft, trekken we richting the Rocks, waar je naar het schijnt een schitterend zicht hebt op the Opera house en the Harbour Bridge. En idd, aan de aanwezige massa te zien, moet het een zeer interessante plek zijn. Maar diezelfde massa weerhoudt er me van verder te gaan en dus volg ik het vuurwerk van achter een boomke. Aber niet getreurd, ik heb het ondertussen volledig op tv gezien :) Ik besluit een smsje te sturen met de beste wensen naar het vaderland en uiteindelijk staan zo'n 20tal personen in the 'to'. Pas bij de 8ste poging krijg ik geen 'message could not be send' boodschap meer en kan ik mijn associaal toestel terug wegsteken. Maar, blijkbaar zijn alle 8 pogingen toch aangekomen in België en zal ik dus waarschijnlijk een 160tal berichtjes vinden op mijn fatcuur. Joy o joy! Beste medemens, indien u slachtoffer was van mijn sms-bombardement, mijn welgemeende excuses. Ondertussen gaan de pinten vlot binnen (het is eigenlijk verboden te drinken op straat, zeker uit glazen fleskes, maar the cops kijken voor een keer rustig toe) en de meest vreemde personen uit alle hoeken van de wereld beginnen tegen mij te zeveren. O.a. en waalse belg die familie heeft in Mechelen en per se nederlands wil spreken om te tonen dat hij one of the good guys is. Man man.. Beetje later vertoef ik plots in een Ierse bar/discotheek met mijn brits gezelschap en vanwege te druk besluiten we te vluchten naar Bondi beach. Het is rond 4u, en op het strand is het nog vrij druk. De zachte nacht zorgt er zelfs voor dat enthousiastelingen nog een frisse duik nemen in het water. In een zatte bui van euforie besluit ik terug te bellen naar een gemiste oproep, makker rompe neemt op en ik groet het vrolijke gezelschap in de ardennen dat nog een rustige aanloop aan het nemen was naar 2007. Slechts 25min later hang ik op en tot overmaat van ramp bel ik nog eens naar makker roenie. Achteraf gezien ben ik tevreden dat die verbinding niet zo bijster was en het gesprek niet lang duurde. Wederom heb ik bewezen wat voor een kieken ik kan zijn, but hey, it felt good to hear you guys! De zon komt langzaam op en ik ben getuige van één van de schitterendste zonsopgangen ooit. Het strand wordt stil ondanks het vele volk. Zelfs de wind stopt met spelen in het zand.

'Als je het nieuwe jaar kan starten zoals je het oude uitgaat... dat belooft.' lees ik in de comments van mijn vorige post. Amai mijne frak, dat belooft inderdaad en ik kijk er volop naar uit.

1/01
Het is rond 7u30 en ik heb toch een uurke (mss 2) kunnen slapen op het strand. We besluiten een ontbijt te nuttigen en een uur later staan we terug in de stad. Direct begin ik mijn zoektocht naar een bed. Hoe vroeger ik er aan begin, des te groter de kans op succes denk ik bij mezelf en hip hoi, slechts 1u17 verder kruip ik vermoeid maar voldaan onder de lakens na een deugddoende douche. Rond 1u30 word ik wakker en ik besluit eens iets nuttig te doen: de was. Ondertussen wat pasta binnengespeeld en de laatste blz'en verorberd uit de Zahir. Ergens ben ik tevreden met het einde, maar ergens ook niet. Ik besluit daarom mijn gedachten te verzetten en de stad in te trekken op zoek naar de plaats waar ik het vuurwerk half gezien heb. En jawaddedadde. Blijkbaar stond ik op slechts 3m van een schitterend zicht op Opera House en Harbour bridge. Ik doe zoals alle toeristen en begin lustig foto's te nemen en voor het eerst deze reis ook in het zwart wit. Ik trek over de brug en trek er één van mijn beste foto's ooit. Het begint wat te regenen en ik neem de trein terug de stad in. Het is mooi geweest voor vandaag. Vermoeid kruip ik terug onder de lakens en slaap tot 9u30. 10 deugdoende uren.

2/02
Vermits ik maar 1 nacht kon blijven, moest ik opnieuw op zoek naar een bed voor de volgende 2 nachten. Ik loop alle hostels af, allemaal zonder succes. In the Railway Station YHA adviseren ze me te wachten tot na checkout time. Soms vertrekken gasten vroeger dan gepland. Ik wacht en uiteindelijk blijkt niemand die dag vroeger vertrokken te zijn. Maar, zegt de vriendelijke dame achter de balie, ik zal eens kijken in the Central YHA (een hostel waar ik al langs gelopen was en onvriendelijk een njet gekregen had). Ola, ik heb hier 4 bedden voor deze nacht en 2 voor morgen. Shall I book them? Euuuuh yes, please! $72 dollar armer stap ik buiten, wetende dat mijn laatste 2 nachten in Sydney geregeld zijn. Maar uiteindelijk is het toch veel geld. Ergens anders heb je er zeker 3 nachten voor, soms 4. Anyway, ik kom terug bij de onvriendelijke balie en check een zeker revanche gevoel in. Even later trek ik richting the Botanique garden en the Opera house. Wederom fotookies nemend. Ik beland terug op The Rocks en besluit een ferry te nemen richting Manly, naast Bondi beach, het andere bekende strand rond Sydney. Manly is een geestig relaxed kuststadje met een mooi uitgestrekt strand. Er wordt heel veel gesurfed en iedereen is er op zijn gemakske. Een totaal verschil met het Bondi beach dat ik eerder als too crowdy ervaren had. Ik nestel er me op een bankske en lees in mijn laatste boek van Coelho tot de nacht gevallen is. Ik neem de ferry terug en de skyline van Sydney by night is niet mis, om het eens met een understatement te zeggen. Tientalle dwaze toeristen drummen elkaar weg voor het beste plekje op het dek om toch maar een foto te kunnen nemen, en allen druipen ze ontgoocheld af. Te ver, te donker, te veel beweging van de boot. The fools. Ik geniet echter en kruip weg van de gekke drukte. This is mine.
Terug aangekomen in the hostel ontmoet ik een echte een Londenaar op mijn kamer. Hij blijkt eveneens consult (project management.. yes I know.. but he 'seemed' ok) te zijn, voor Accenture, en neemt nu een sabbatjaar achter 5 zeer stresserende jaren. Hij vertelt over zijn levenswijze die er eigenlijk al lang geen meer is, hoe hij geprobeerd heeft de week voor werk te houden en het weekend voor zichzelf, dat hij geen moeite heeft met hard werken maar wel met het bijkomende reizen en het grote gebrek aan appreciatie voor de geklopte uren.. hoe hij meestal tevreden is over de mensen waarmee hij mag werken van zijn eigen bedrijf, maar hoezeer hij de mensen van de company waar hij terecht komt soms veracht.. het klinkt allemaal zo bekend en ik kan zijn verhaal alleen maar aanvullen en beamen. En beiden zijn we ervan overtuigd, something has to change, en waarschijnlijk eerder dan we zelf ooit gedacht hadden. Hij vertelt ook nog dat hij de mensen die hij tegenkomt in hostels kan indelen in 3 groepen (het is zijn 3e bezoek aan Australia): de grote groep 18-20 jarigen die gedaan hebben met studeren en willen reizen alvorens ze gaan studeren of werken. Dan de 2e grootste groep, is de groep consultants, managers, ... veel te hard werkende burned-out mensen die vluchten uit hun zelfvernietigende bestaan en tenslotte de mensen op pensioen, die eindelijk tijd hebben om de wereld te zien. En ook dit moet ik beamen. Verder gaat het nog over de geschiedenis van Cricket, de eigenlijke reden waarom hij nu hier is. Na geboeid geluisterd te hebben naar de mans (en mijn eigen) verhaal, sluit ik terug voldaan de ogen.

3/03
Vandaag moet ik van kamer wisselen, dus terug voor checkout time aan de balie verschijnen. Yow, I'm changing rooms.. OK, put your bags there and come back after 2pm for your new key. Zo gezegd, zo gedaan.. en nu zit ik hier mijn verslagske van de voorbije dagen neer te typen. Straks stap ik een travel agent binnen en stel ik hem voor de uitdaging mijn resterende dagen hier te vullen met een zinvol en zo goedkoop mogelijk traject tot in Cairns. Ik heb al ergens gezien dat ik voor een goeie $300 een bus ticket kan kopen tot in Cairns met zoveel mogelijk stops naar keuze.. dus dat is al interessant. Nu nog juist de goeie stopplaatsen uitpikken en de hostels wat op voorhand boeken, en ik ben op mijn gemak tot het einde van de reis.
Weg van het drukke Sydney, weg van te dure overnachtingen, weg van het gemis aan een horizon. Sydney is op zich geen misse stad, maar toch heeft het me ergens ontgoocheld. Alle straten lopen zo rechtlijnig richting The Rocks, bijna geen pleinen, laat staan gezellige met terrasjes, en als je er al tegenkomt, zitten ze overvol en is het er veel te druk. Kortweg, het is tijd dat ik hier vertrek. Waarheen juist weet ik nog niet, maar dat zal ik later vandaag wel te weten komen. Canberra wordt het zo goed als zeker niet. Iets in mij verteld dat ik die saaie bureaucraten stad moet vermijden and so I will. Ik moet terug de wijdse natuur in.. En vanavond ga ik een poging ondernemen een foto te nemen van Sydney by night. Met het statief onder de arm trek ik op goed geluk naar de overkant van de baai.

Tot een volgende.. somewhere, somehow, sometime.

Steven