Just doing nothing

G'day mates,

met de laatste 2 zinnen van mijn vorige post heb ik meteen ook de voorbije 2 dagen beschreven. Lang uitslapen, rond de middag door St. Kilda slenteren en dan de tram de stad innemen om er opgeslorpt te worden in de gezellige drukte van de metropool. En wanneer ik vind dat het allemaal welletjes is geweest, zoek ik het park op en sla ik mijn boek open. Just what I needed, doing nothing, thinking about nothing.

2 dagen terug ben ik 's avonds nog naar de pier van St. Kilda getrokken (slechts 200m van waar ik logeer) en de zonsondergang was skonekes. Er stond wel een kille strakke wind, maar dat nam ik er maar efkes bij. Een beetje verder langs de rotsblokken die dienen om het haventje van de oceaandrukte te vrijwaren, was een houten wandelpand gemaakt waarlangs je naar het schijnt soms penguins kunt bewonderen (de kleinere versie). Dus ik loop er efkes langs en zowaar, een deugniet steekt efkes zijn kopke boven van tussen de rotsblokken en kruipt dan schuchter terug achteruit. Schoon beestje. Helaas geen foto van, de deugniet in kwestie die direct begon te onderhandelen over royalties .. tsss, al die toeristen zijn reeds naar zijn hoofd gestegen.

De volgende dag ben ik dus opnieuw rond de middag de stad ingetrokken en het was tijd om eens een boekenwinkel op te zoeken. The Bourne Ultimatum zou immers later die dag tot zijn ontknoping komen. Al snel sta ik met 2 boeken van Paulo Coelho in mijn handen, De Zahir en zijn laatste nieuwe: Like the flowing river, een verzameling van kortverhalen die hij over de jaren heen geschreven heeft. Ik zie nog een plakaatje "Science en business" wijzen naar boven de trap op en ik kan het niet laten. Altijd benieuwd wat voor computerboeken hier de mensen te slikken krijgen. Juust dezelfde. Op een na dat ik nog niet gezien had: Agile Retrospectives. De achterflap en de table of content belooft me dat het boek gaat over het evalueren van projecten en welke technieken en dergelijke je kan hanteren om vooruitgang te maken naar volgende projecten toe. Of zoals ze zelf zeggen, Making good teams great. En gezien mijn recent verleden voel ik me direct aangesproken het boek te kopen. We zien wel wat het me bijbrengt, als ik al de kans krijg het te lezen.. er wachten immers nog een 10-tal boeken op een eerlijke behandeling. Maar deze zou misschien wel eens spoedig zijn nut kunnen gaan bewijzen. Soit, met de 3 aanwinsten trek ik terug het park in en lees ik mijn boek uit. Het is te zeggen.. ik ga de laatste pagina's op de tram uitlezen. Bij het wachten op de tram vraagt een vrouw me een potteke open te draaien. Sure, no problem, here you go.. en dan pas zie ik waarom. Haar ene hand is namelijk bezet. In een plastic zakske houdt ze een levende duif vast, het kopke er uit om het levend te houden. In grootsteden kom je dus al eens ne rare kwast tegen, het is wederom bewezen. Maar goed, eens op de tram spoed ik me door de laatste pagina's, de ontknoping is nabij, maar zo was reeds mijn eindstation. Damned, nog 9 pagina's. Snel naar mijn kamer gewandeld, en eindelijk, de ontknoping. Ik ben eens benieuwd hoe ze dit gaan verfilmen trouwens, want er zit nogal een hoog Bond gehalte in op het einde. (vooral qua decor en zo, helaas niet qua vrouwelijk schoon..) Na mijn spaghettike onderneem ik nog een poging om aan De Zahir te beginnen, maar dat bleek al gauw overmoedig te zijn. Overdaad schaadt nu eenmaal, dus boeken toe, music on and eyes wide shut.

Gisteren startte ik mijn dag terug volgens hetzelfde patroon. Rond 14u landde ik in de stad. Ik slenter door dezelfde winkelstraten en op de hoek vlak voor de Nike store zie ik een meiske gitaar- en stemgewijs het beste van haar zelf geven. Jawaddedatten, a new star is born. Ook de den Jap met de veel te grote telelens heeft het begrepen en gaat gretig op zoek naar de best mogelijke shot, dit vanuit alle mogelijke windstreken en perspectieven. Akkoord, de jongedame in kwestie mag er best zijn, aber, er zijn nu eenmaal grenzen waar. Ik aanschouw het schouwspel vanop een bankje en de ietwat jazzy breekbare stem brengt me tot rust in de drukke winkelstraat. Het gitaarspel is niet altijd even zuiver, maar dat stoort niet. Integendeel, het lijkt bijna de bedoeling. Ik bedank haar voor de bewezen diensten door enkele zilverkleurige muntstukken (ongelooflijk hoe rap ge hier aan een kilo muntstukken geraakt..) in haar gitaarkoffer te deponeren en een vriendelijke merci-lach komt te voorschijn. In haar koffer liggen enkele flyers: Jessica Paige is de naam. Maar goed, ik ging die dag ook mijn financiele toestand eens onder de loep nemen en ik zoek een internetcafe op. Een beetje verder zie ik er één en de Indiër van dienst wijst me naar pc 17. Homebanking blijkt op zijn gat te liggen, en nu zit ik daar met mijn uur internet. Bloggen zou ik pas vandaag doen, en mail bleek er niet veel te zijn dus ik was rap rond. Dus google ik maar even op 'Jessica Paige' en de dame in kwestie blijkt een website te hebben en een single hier in Melbourne te verkrijgen.. ach zo.. en die winkel is hier juist om de hoek.. Dus ja, de cd microbe had me wederom te pakken en ik ben dat schijfke maar weest halen. En terwijl ik er toch was, heb ik maar de cd van Isobel Campbell en Mark Lanegan ook meegenomen. Kwestie van mijn ongeduld niet langer op de proef te stellen. En dan terug het park in :) Paulo Coelho grijpt me onmiddellijk vast met het thema van het boek. Zij die het gelezen hebben, zullen begrijpen waarom. Ik verslind pagina na pagina.. tot plots mijn hoofd er genoeg van heeft. Ow dude, take it easy.. lezen kun je ergens anders ook nog, dit is je laatste volledige dag in Melbourne. Look around, ben je al eens naar dat stadium weest kijken? In de verte zie ik een stadium boven de bomen uitrijzen en volgens mijn planneke moet dat de Melbourne Cricket Ground zijn. Het stadium waar de voorbije 4 dagen de engelsen hun 4e testmatch op rij verloren. Ik ken niets van cricket, maar ik weet wel dat de engelsen zich er dood over schamen: it's really embarrassing, that's what it is, I'm telling you. You aren't english right? Irish? Ik schiet in een lach, uhm, belgian mate. Oh, I thought you were Irish, you have that thing in the throat.. ik accepteer het compliment. Deze scene had zich gisterenavond nog afgespeeld tijdens mijn spaghettike. Zo zie je maar, mijn engelse kamergenoot had het even mis. Maar goed, ik nader het stadium, en holysmokies, teen en tander Sander. Een beetje verder zie ik de heilige Australische tennisgrond liggen. The Rod Laver Arena. Zeg maar de tennistempel waar onze Belgische dames binnen een tweetal weken wederom het beste van zichzelf zullen geven met als enig doel de immense beker te lucht in te kunnen steken. Binnen geraak ik niet, maar als je binnenkort op tv het stadium ziet, I've been there. Ik heb mijn tourke er rond gewandeld. Ik wandel verder terug de stad in langs de Yarra river. Bij het oversteken op de Swans Bridge heb ik een enorm mooi uitzicht op de skyline van Melbourne. Ik besluit het niet te fotograferen. This is mine. The Yarra river brengt me terug tot aan het casino en het is nog maar 18u30. Tegen beter weten in, trek ik terug de cinema in. Casino Royale at 7:30pm please.. Ewel, de nieuwe Bond doet het niet slecht, maar ook niet schitterend. Er is geen sprake van Q en de Bond girl heeft voor de verandering eens brains. Kortweg, ik heb een degelijke film gezien, maar het was geen echte Bond film. But no worries, de karakters waren alleszinds sterker geregiseerd dan in de laatste bond films ooit het geval was. En dat was voor mij een verademing. Genoeg gezeverd over de film. Ik spring de tram op richting hostel en rond middernacht doe ik een poging de voorbije dagen neer te pennen. Rond 1u val ik wederom voldaan in slaap met Jessica Paige op de achtergrond.

Deze morgen moest ik om 10u uitchecken, dus had ik nog maar eens mijn wekker gezet. Zo heb ik geleerd dat het vandaag zondag is. Ik was volledig de tel kwijt. Wijs é. Zo meteen nadat ik hier op publish geklikt heb, neem ik de tram richting Airport alwaar ik nog efkes zal moeten wachten op mijn vliegerke naar Sydney, maar Coelho zal me wel vergezellen. Hopelijk kom ik in de juiste vlieghaven terecht, want er zijn er hier 2 :)

So my friends, bij de volgende post zal ik in Sydney zitten en zal ik er hoogste waarschijnlijk een Sylvester's night opzitten hebben onder de blote hemel. Nog steeds geen bed in Sydney en het is hier trouwens weer maar miezerig weer vandaag.. Dus bij deze wens ik jullie allemaal een goed eindejaar en een gelukkige nieuwjaar! Enne, nie té zat é ;-)

Tot volgend jaar (I know, zo cliché..)

Steven

Ps. Wanneer jullie nieuwjaar vieren, ben ik waarschijnlijk al terug wakker, het is dan immers hier al 9u. Dus, ik zal rond 15u in de namiddag bij jullie al vollen bak aan het genieten zijn van het vuurwerk in Sydney :)