Foto's

G'day,

Het is zover, de foto's staan online!

Je kan ze gaan bewonderen via onderstaande url. Als je van plan bent ze allemaal te bekijken, kan je beter maar wat tijd uittrekken, want het zijn er 289.

En als je graag om een of andere duistere reden de foto in origineel formaat in uw mailbox zou willen ontvangen, of je wat meer info wenst bij de foto, weet me dan te zeggen wat de bestandsnaam van de afbeelding is. Als ik eens wat meer tijd en goesting heb, zal ik zelf al wat commentaar toevoegen..

[edit: 31/01/07] Minimum aan commentaar is ondertussen toegevoegd..

Have fun!

---> de fotootst <---

Woehoe

Gisterenavond is mijn rugzakske geleverd! De volle 26,8kg, alles er op en er aan. Het was ietske voor 21u en ik was al een eerste keer in slaap gevallen toen de bel ging. (Sinds gisterenmiddag heb ik trouwens enorm last van het uurverschil.) Ik begin naar de foto's te kijken en ik val gewoon constant in slaap. Achter een fotooke of 100 hou ik het voor bekeken. Aan de andere kant van de planeet is het dan ook al 7u 's morgens.

Deze morgen was ik rond 5u30 klaar wakker en ik ben uiteindelijk dan maar opgestaan. Mijn zakske uitgekuist, de foto's op cd gebrand.. wat doet een mens gewoonlijk zo 's morgens? Ik ben dat ezo niet gewoon é.. :)

Maar goed, de foto's zullen ten laatste tegen volgend weekend ergens online komen te staan en de link zal hier dan in volle glorie verschijnen.

I'm back

Que sera, sera..

Sinds gisterenmorgen vertoef ik terug op Belgisch grondgebied. Het was een lange vlucht, maar ik ben er uiteindelijk geraakt. Mijn laatste dagen down under heb ik op mijn gemakske doorgemaakt. Geen zotte dingen niet meer, just cruising to the end..


Nadat ik mijn vorige post getypt had, haastte ik me richting mijn hostel. De receptie was intussen gesloten en ik moest mijn backpack nog uit de storage ruimte zien te krijgen. Verdammt! Dan maar op zoek naar de manager des huizes en ik zie een klein oud ventje haastig de planten water geven. Ola.. daar is em. Voor een laatste keer prepareer ik mijn avondmaal, ttz ik giet wat kokend water in mijn noodles potteke en ik besef dat het er ver op zit. No more f@#$ing noodles after this. Ondertussen is het 19u30 geworden en word ik reeds verwacht in het cafeeke waar we met de zeilgroep afgesproken hebben. Tegen dat ik arriveer staan de Jug's beer (karaffen bier) reeds op tafel. Mooi initiatief. Dat het een goeie zeilgroep was blijkt nog maar eens uit het gemak van het gesprek, maar helaas mooie liedjes duren nu eenmaal niet lang en om 20u10 haast ik me met mijn nog steeds veel te zware rugzak naar de Central Busstation. (lees parkingske met een paar bankjes). De bus zou me in een goeie 10 uur in Cairns brengen, my final stop.

De busrit gaat vlot, maar ik slaag er niet in diep in te slapen. In de wetenschap dat ik de dag erna uren aan een stuk op het vliegtuig kan slapen, trek ik het me niet aan en eens aangekomen in Cairns zoek ik na mijn rugzak achtergelaten te hebben in de hostel, naar Kuranda. Kuranda is een dorpje in het regenwoud ten noorden van Cairns en je kan er met een geestig treintje naar toe. Ideaal, niet te veel inspanning en zo zie ik nog iets. En intussen blijkt het regenseizoen dan toch eindelijk te beginnen. Eens op de trein wordt het groene landschap op een stevige bui getrakteerd. Onderweg naar Kuranda zijn een paar interessante punten zoals watervallen en een waterdam. Terug in het toeristen patroon gevallen zijnde, trek ik af en toe eens een fotooke, maar tegen dat ik de waterdam die Cairns en omstreken van elektriciteit voorziet op mijn geheugenkaartje wil vastleggen, stel ik tot mijn spijt vast dat mijn batterij na zich volledig gegeven te hebben het voor bekeken houdt. Tidju! Ik ging namelijk in Kuranda op zoek gaan naar de Ulysses vlinder, een schoon blauw beestje dat vreugdevol door het regenwoud fladdert. De Ulysses is het symbool voor Queensland, de staat waar ik de laatste week en een half al fantastische dingen gezien heb. Een laatste fotografische uitdaging zit er dus niet meer in. Tjah.. ik had de voorbije 4 dagen nog geen kans gehad een stopkontakt te gebruiken om het ding terug leven in te blazen en dan kom je dit nu eenmaal tegen. But hey, no worries mate. Ik zal die vlinder wel op mijn netvlies branden.
Eens toegekomen in Kuranda in de heuvels van het regenwoud, slenter ik door het winkelstraatje. Al gauw heb ik door dat het eigenlijk niet meer is dan een toeristen aangelegenheid met veel te veel souvenir winkelkes en snackbars. En voor een keer laat ik me vangen. Ik besluit mijn laatste dollars er door te jagen en mezelf van een muntomwisseling te verlossen. In het straatje is ook een winkelke gewijd aan Peter Jarver, een van de beste Australische fotografen ooit. De man is intussen helaas de pijp uit(veel te jong weliswaar). Ik zig zag van foto tot foto en geniet van de enorm prachtige landschappen. En tot mijn vreugde stel ik vast dat ik veel van dit moois gezien heb in levende lijve en ik besluit dat om zo goed als niets op voorhand van deze reis gepland te hebben, ik dat toch niet slecht gedaan heb. Naast de foto's staat steeds de uitleg met welk toestel het getrokken is en welke instellingen het had. Ik leer dat Peter Jarver een purist was en bijgevolg niets moest weten van digitaal of andere technische snufjes. Kadreren, wachten op het juiste licht en.. klik. Meer moet dat niet zijn. Ik koop drie kleine posterkes van plekskes die ik op mijn reis aangedaan heb. Intussen is het middag gepasseerd en ik heb nog geen Ulysses gezien. Aan het einde van de straat is een vlinder sanctuarum, maar ik heb er plots geen zin meer in. Als ik die vlinder wil zien, wel, dan moet hij hier maar passeren, in de vrije natuur. Tegen 13u ben ik terug in het pitoreske stationnetje en op een bankje wacht ik in de schaduw op de trein van 14u die me terug naar Cairns zal brengen. Regenwouden vind je wel regelmatigerwijze in tropische gebieden, en ik heb het geweten. Het gebrek aan slaap, de hitte en de grote vochtigheidsgraad verlammen me vandaag tot een passieveling en ik trek het me niet aan.

Terug in de stad is het ondertussen 16u en ik zoek een cd winkelke op. Op de zeilboot had ik namelijk een australische bandje(The Beautiful Girls) het beste van zichzelf horen geven en ik zou mezelve niet zijn moest ik geen schijfje van die mannen meenemen naar België. En zo goed als naast de enige cd die ik terug vind van die mannen in het rek, ligt een cd van Matt Costa. De man is me onbekend, maar de hollandse meiden die ik tussen Alice Springs en Merlbourne een paar keer tegengekomen was, konden er niet over zwijgen. Dus ja.. heb ik dat ook meer meegenomen. Nog $16 te spenderen, ik zit op schema. Tevreden met mijn laatste aanwinsten slenter ik door Cairns en stel vast dat in het niet al te groot stadje wel een best geestige drukte heerst. Een ijscremeke, een potteke spaghettisaus.. nog $10.85 Terug in de hostel maak ik mijn rugzak klaar voor de terugtocht en ik probeer zo veel mogelijk zware dingen (nog een paar boeken, de cd's..) in mijn klein rugzakje te proppen. En tot mijn voldoening lijkt de rugzak beter gepakt te zijn dan de heenreis. Dat ziet er goed uit voor de weegschaal op de luchthaven. De keuken in de hostel is overbevolkt en ik leg me ter afwachting van een kookplaat efkes op mijn bed. Om 22u schiet ik wakker en gelukkig is de keuken nog open. Mijn laatste avondmaal zijnde - en hoe kan het ook anders - een bord spaghetti werk ik tevreden en voldaan naar binnen. Ik val wederom in slaap, ditmaal met de gedachte dat het voorbij is en dat het verdomd mooi geweest is.

8u30. Na reeds om 5u30 door een kieken van een Japanees wakker gemaakt te zijn en die het nodig vond van zijn zak pas 's morgens te pakken in plaats van de avond ervoor, sta ik op en sleur ik mezelf naar de douches. Tegen 10u ben ik uitgecheckt en mijn laatste 2u in Cairns maak ik al slenterend door de straten door.
Het is 12u. Binnen exact 30u zal ik voet zetten op Belgische bodem. De gedachte alleen al maakt me moe. But hey, it's all part of the game. De shuttle naar de luchthaven is stipt op tijd en onderweg heb ik het met een Amerikaan nog over de opwarming van de aarde en de vreemde weerstoestanden deze periode wereldwijd. Something's getting terrible messed up, that's for sure! Op de luchthaven spendeer ik nog $9.85 aan wat eten en drinken. Klasse, nog slechts $1 aan munten en ik zal die wel kwijtgeraken in het envelopje voor Unicef op het vliegtuig. Mijn rugzak wordt op de weegschaal gelegd en tot mijn grote verbazing komt er 26,8kg op het schermke. Ola pola, dat gaat hier nog een serieus frankske kosten. Mate, that's a heavy bag.. lets see, that's $48 per kg for travelling to Brussels.. so that's... a lot of money. Ik slik even en kijk eens diep in de jongedame haar ogen. En blijkbaar moet het gewerkt hebben, want uiteindelijk krijg ik een stickerke op mijn rugzakske geplakt voor slechts $40. And there I go.. na 2u stop ik in Darwin waar een 50tal nieuwe passagiers mij in het tot dan vrij lege vliegtuig vervoegen op weg naar Singapore. Na 11u onderweg te zijn krijg ik in Singapore terwijl ik me naar de juiste gate laat brengen door een van de vele rolbanden (Singapore is een vrij grote luchthaven) mijn eerste 'welcome back' smsje. Geestig, slechts 19u te vroeg. Man man, nog 19u.. De volgende vlucht naar Londen is er eentje van niet minder dan 14u en ik hoop van eens goed te kunnen doorslapen. Maar ik had het eigenlijk moeten weten. Ik doe van de ganse vlucht zo goed als geen oog dicht (al te samen misschien 2u tussen de films door) en tegen dat we in Londen zijn heb ik 4 films gezien, 3 cd's beluisterd, nog maar eens een avondmaal binnengespeeld(op de vorige vlucht ook al), 4 appelsapkes gedronken, 7 waterkes binnengewerkt en zo'n 5 keer het toilet opgezocht. Alles behalve deftig geslapen. Tot mijn verbazing ben ik niet echt moe en doe ik net als iedereen voor mij mijn schoeisel uit bij binnenkomen van de Transit zone in Londen. Schuie gasten toch die engelsmannen. Ik heb dus sandalen aan, geen kousen en toch moet ik ze uitdoen. Terwijl die voor en achter mij allemaal kousen aanhebben en eigenlijk daarin gelijk wat het land kunnen binnensmokkelen. Ach ja.. In terminal 4 is het doods. Blijkbaar zijn we de eerste Boeing 747 vlucht die geland(de landing was trouwens vrij hard door de vele wind, maar zo heb ik dat ik ook ne keer meegemaakt zie) is met connectie naar de eerste europese vluchten van de dag. Geleidelijk aan komen er meer passagiers toe en de eerste Tax Free shop gaat rond 6u lokale tijd open. Aha, tijd om eens dat fleske Whiskey te kopen dat ik in Alice Springs geproefd had. Good stuff. Een goed half uur later zit ik aan boord van mijn laatste vlucht en het vliegtuig is slechts voor de helft gevuld. Ideaal, het laatste dat ik nu kan gebruiken is drukte. We zijn nog maar net opgestegen en op het beeldscherm zie ik dat we reeds boven het Kanaal hangen. Door de dikke bewolking zie ik van de ganse vlucht zo goed als niets van ons landje. Juist op het moment dat we de kustlijn overschrijden kan ik even wat strand opmerken. En we beginnen al onmiddellijk terug te dalen. Op het scherm stel ik vast dat we ongeveer boven Ronse/Oudenaarde aan het vliegen moeten zijn en nog geen 10 minuten later is de landing al ingezet. En voor ik het besef is het gebeurd, ik zet terug voet op Belgisch grondgebied. Perfect op tijd en al. Ik begeef me naar de baggage hal en wacht bij band 8. Na een tijdje beginnen de eerste valliezen voor vlucht BA388 te verschijnen en plots is het gedaan en de mijne is niet boven water gekomen. Godvervlamstemiljaarde... het is niet waar é! Ik besef direct dat mijn foto's in mijn backpack zitten en dat dat het grootste verlies zou zijn. Djudiedju. Had ik nu maar toch dat geheugenkaartje er uit genomen.. het ging nog eens 23 gram winst geweest zijn ook. Weer bijgeleerd. Allez vooruit, dan maar de bagage reclaim dienst binnengestapt van Avia en een vriendelijk madamke noteert mijn gegevens. Voor mij hoor ik een waals koppel dat ook op de vlucht vanuit Cairns zat vertellen dat ze in Singapore de vlucht naar Frankfurt genomen hebben en zo in Brussel terecht gekomen waren en ook zij waren hun bagage kwijt. Aha, dat is goed nieuws denk ik bij mezelf en ik geef mezelf hoop door te stellen dat de bagage van vlucht JQ57 niet op tijd verdeeld geraakt is naar de volgende vluchten, in mijn geval BA12. Ik krijg een linkje mee naar huis waar ik de stand van zaken kan op volgen en tot op heden staat er nog steeds de vervelende boodschap: Tracing continues. Please check back later. Ik verlaat dan maar de bagage ruimte en andere kant wachten mijn ouders me op en ik zie dat ze me niet herkend hebben. Ik heb namelijk mijn hoed op, heb me de laatste week niet geschoren, ben beetse gebruind en hunnen oudsten zouden ze nooit verwachten op sandalen zonder kousen in het putteke van de winter. Hey, ik had toch al een trui aan!
Buiten wacht me de schok van 20 graden (het hadden er eigenlijk 30 moeten zijn) en een uurtje later plof ik me in de zetel wachtend op een deftig biefstukje met frieten. 's Avonds passeert mijn broer efkes en ik besluit toch tegen beter weten in efkes naar de Hyppo te trekken. Het is er zoals wel meer op een zaterdag vrij rustig en ik ben content dat ik mijn verhaal niet te veel moet doen. Gewoon een pintje drinken, niet te veel blabla. Rond 1u30 land makker Roenie met de Copman terug van een familiale aangelegenheid en voor ik het weet verval ik in een aloude gewoonte. Het is terug bijna 6u wanneer ik mijn bed vind en eindelijk, eindelijk val ik als een blok in slaap.

I'm back. Nu mijn rugzak nog!

Als ik ooit eens mijn foto's terugheb, zal ik ze eens online zetten en hier de link er naartoe posten. Hopelijk is dat iets voor volgend weekend. Om deze serie posts af te ronden kan ik zeggen dat ik met een zekere tegenzin ginds vertrokken ben, maar langs de andere kant ben ik ook wel content dat ik terug ben. Ik heb enorm veel gezien, me zeer goed geamuseerd, schitterende mensen van over de ganse wereld ontmoet, ik ben eindelijk eens tot rust gekomen en vooral, ik heb veel geleerd. Om het met de woorden van Alessio te zeggen: 'Sailing learns you something and you won't know what. You'll figure it out.'

Bedankt voor de comments en mails onderwege, het deed deugd en ik vond het plezant om te kunnen lezen aan de andere kant van de wereld hoe hier alles zijn gangetje nog ging.

Tot binnenkort,

Steven

Sailing along Whitsunday Island

G'day folks,

dit is mijn laatste post van down under. Waarschijnlijk volgt er nog een afsluiter back home. Desalnieteplus, de voorbije 3 dagen waren ronduit fenomenaal. Het was mijn eerste zeiltocht en zeker niet mijn laatste, that's for sure!

De dag dat ik toegekomen was hier in Airlie Beach na mijn toffe busrit heb ik niet echt veel uitgestoken. Wat langs de cd winkels geslenterd, een beetje slaap ingehaald en de nodige watervoorraden ingeslaan voor de komende dagen. En voor het zekerste, anti-seasickness pillekes.

15/01
Het is 8u24 en ik haast me uit de douche. Binnen 16 minuten moet ik met mijn klein rugzakje klaarstaan aan de bushalte en ik moet nog mijn tanden schuren, de lakens van mijn bed trekken, uitchecken, mijn backpack in the storage room deponeren en mss best ook wat kleren aantrekken. 8u39, I made it. Twee minuten later is het busje daar en ik stap op samen met nog 2 dames(later blijkt een Oostenrijkse en een Zwitserse). Bij de volgende stop stappen 3 Zweden op en een beetje verder vervoegen ons nog 2 Duitse broers en 2 Australische zusters. We zijn dus slechts met 12, en stuk voor stuk zien het er redelijke kadeetsies uit. Het ziet er een goeie groep uit. Even later ontmoeten we de manager Laura, een Italiaanse die voor ene keer de trip zal meedoen om te zien wat er eventueel nog beter kan. Laura brengt ons naar de boot waar Simon (the skipper, Kiwi), Peter (the chief and fixer on board, Aussie - globetrotter) en Alessio (knecht, kok, komiek, maar bovenal wijze en schitterende kadee, Italiaan - globetrotter) ons opwachten. De zeilboot waar we de volgende 3 dagen gaan vertoeven is de 'Ron of Argyll'. Het schip is gebouwd in 1928 ergens in Schotland en heeft ondertussen de meeste zeeën op deze aardbol bevaren. Bekende gasten in het verleden waren Charlie Chaplin en Marilyn Monroe en bijgevolg vermoeden we ook JF Kennedy, wie naar verluidt een fervent zeiler was. Anyway, we deponeren onze schoenen in een zak en pas dan mogen we aan boord. Even later zijn we reeds vertrokken en we trekken meteen richting een baai langs Whitsunday Island. Alessio, dus niet alleen de kok, maar ook de knecht, nodigt 4 man uit om het hoofdzeil te hijsen. Geestig. Als echte professionals slagen we er direct in het te doen zoals het hoort: the Pick (einde van de draagbalk) steeds een beetje hoger dan the Throat(begin van de draagbalk langs de mast). De motor wordt afgezet en we zijn zowaar aan het zeilen. Schitterend. Alessio heeft ondertussen ook de lunch geprepareerd. En het smaakt. De zee is kalm en er is genoeg wind om ons naar de eerste baai te brengen. We trekken onze Stinger Suits aan en even later liggen we al onder de blauwe hemel en de immer brandende zon te snorkelen. Ronduit fenomenaal. Je hebt ongetwijfeld al eens die kleurrijke vissen gezien in de boekjes of op tv of misschien in een aquarium, ewel, ik zwom er plots middenin. Sommige waren daar tot een halve meter groot. De verschillende kleuren van de vissen en de koralen op de bodem (we hadden geluk, het was laagtij dus we zwommen vrij dicht bij de koralen) zijn zonder twijfel een van de mooiste natuurfenomenen die ik ooit gezien heb. Nadat we het anker opgehaald hebben, varen we verder richting een baai aan de achterkant van Whiteheaven beach. We gaan aan land en na een korte wandeling valt mijn bakkes gewoonweg open. Ik kijk uit over het strand met meest pure zand op aarde (99,8% silicium) en bijgevolg is het strand enorm wit. De naam Whiteheaven beach is dus absoluut niet gestolen. De opgekomen bewolking laat me niet toe de perfecte foto te nemen, maar als je de foto's zult zien, zul je misschien begrijpen wat ik bedoel, want ik zoek nog een superlatief waarmee ik het kan beschrijven. Als je over het strand loopt dan voelt het bijna aan alsof je in warme sneeuw loopt. Zo zacht is het. Langs de kust zwemmen ook enkele Stingray's, en het zijn net die beestje die ons verplichten zo'n wet suit aan te trekken als we gaan snorkelen. Vorig jaar stierf de bekende Crocodile Hunter Steve Irwin nog door te zwemmen langs een Stingray. (hij was slechts de 8ste in de geschiedenis, maar toch, het is beter de risico's te reduceren niewaar). 2u later verlaten we het strand en terug aan boot is het tea time: Alessio legt ons in de watten en ondertussen is hij al bezig aan het avondeten. En ook dat was dik in orde. De nacht valt en we babbelen nog tot een uur of 22u op het dek. De wind wakkert aan en we zoeken ons bed op, hopend op een deugdoende nachtrust. Helaas pindakaas begint het na een uurtje stevig te regenen en moeten we alle luiken sluiten. Bijgevolg komt er geen verse lucht meer in de boot en wordt het er al snel warm en enorm vochtig. Ik slaap die nacht, net zoals alle anderen aan boord niet echt schitterend en rond 6u30 ben ik reeds terug aan dek.

16/01
Alessio heeft ondertussen al water gekookt en het ontbijt klaar gezet. Tijdens het ontbijt zie ik verschillende reuzeschilpadden hun kopje bovensteken. Ik schat dat ze ongeveer een diameter hadden van 80cm. Toffe beestjes. In de verte zie ik ook een school vissen boven het water springen. Alessio zegt me dat ik Tonijn gespot heb. Hier se, den dezen...fijn oge! Rond een uur of negen heeft iedereen ontbeten en Simon stuurt het schip naar een baai rond Hook Island. Bij gebrek aan wind kunnen we niet echt zeilen, maar als er nu een ding is wat je niet kan regelen dan is het het weer. Al de rest is voorzien zonder het echte zeilgevoel weg te nemen. De zon heeft het moeilijk om door te breken en we zullen ze zo goed als niet zien die dag. We komen aan bij de baai en de Duitsers besluiten een intro duik sessie te doen. Ik twijfel nog, maar eeuwige schijter dat ik ben doe het uiteindelijk niet. Wij gaan intussen terug snorkelen en zien weer schitterende koralen en visjes. De ene al wat groter dan de andere, en er zitten een paar gans andere soorten tussen dan in de vorige baai. Het is zeer plezant om sommige te vissen te volgen door de koralen. Wat een leven dat die gasten leiden ;-) Terug aan boord verneem ik dat het duiken goed te doen was en dat ze reeds een certificaat behaald hebben voor hun intro. Dus als ze nog eens willen duiken, dan hoeven ze niet meer de theorie te volgen en de vele lessen in het zwembad. En dat voor slechts $75. In Europa is het net iets duurder.. Ach ja, no regrets. Maybe next time.. We varen onmiddellijk door naar de volgende baai waar Alessio ons lunch serveert. Het is terug dik in orde en iedereen fret zijn buikje vol. De baai waar we ons nu bevinden is de favoriet van de crew en bijgevolg gaat iedereen opnieuw het water in. De vissen zijn er groter en tussen 2 koraalbodems is het zelfs redelijk diep (ik schat een 10tal meter). De koralen zijn er ook enorm kleurrijk en bijgevolg zwem ik een tijdje tussen de koraalbodems boven de diepe gleuf. Af en toe steek ik mijn kopke eens boven om het water uit mijn snorkel te laten en bij een van die gelegenheden zie ik de oudste van de Australische zusjes wilde gebaren maken, lachend wijzend naar de diepte: 'A shark! Look there is a shark!' Ogenblikkelijk kijk ik terug onderwater en ik zie een schitterende 2m grote Black Tip Shark onder me door zwemmen. Beste medemens, ik kan u vertellen dat mijn hart even stilstond. Ik heb sinds dat moment een nieuwe nummer 2 in mijn top 3 allermooiste natuurfenomenen. Wow! Terug aan boord varen we verder naar de volgende baai, helemaal ten noorden van Hook Island. Het is er bij momenten serieus winderig. De wind blijft namelijk hangen achter de heuvels van het eiland en dan plots komt er een enorme stoot over de heuvels. Ze noemen het fenomeen hier 'bullets'. Alessio heeft opnieuw gekookt, ditmaal een deftig biefstukje en rond 21u vluchten we binnen voor de regen. Gelukkig stopt het na een half uurtje en we kunnen we met de luiken op slapen wat iedereen een goede nacht bezorgt.

17/01
Rond 7u00 deze morgen stond ik reeds op dek en na het ontbijt gingen we terug snorkelen in een baai langs Hook Island. De zichtbaarheid was er door het vele zand zeer goed. Helaas waren er iets minder koralen, maar er waren terug heel wat andere vissen. Oa een zeer grote clownvis (familie van Nemo, maar dan de bruine soort). Geestig. Na het snorkelen nuttigen we een laatste keer lunch aan boord en vervolgens moeten we helaas terug naar Airlie Beach varen. We zitten namelijk een eindje van de haven. Het weer vandaag was vandaag nog minder dan de dag ervoor en af en toe hadden we enkele regenbuien, maar dat maakte dat we bij momenten een goede wind hadden en echt snel konden zeilen (tot 14knots, wat echt snel was voor dit oud model van zeilboot). Helaas stonden we rond 15u30 terug aan land en ik besef dat ik iets uniek meegemaakt heb. Zeilen is enorm rustgevend en door het verlaten van het vaste land en door het feit dat je afhangt van de wind en het getij vergeet je alle beslommerissen en laat je je drijven door wat komt (of niet komt). Een enorme aanrader. En het feit dat het een kleine, geestige groep was, heeft alleen maar bijgedragen tot de zeer relaxte sfeer. Als je ooit de kans hebt om te zeilen: doen!!!!!!!
Vermits ik geen kamer heb hier deze nacht ben ik bij enkele andere mee binnen getjoept om toch een douche te kunnen nemen. Het deed deugd. En het is ondertussen bijna 7u, dus tijd om wat eten klaar te maken. Om 7u30 ga ik een pintje drinken met de groep en de crew, maar helaas moet ik reeds om 20u20 op de bus stappen. Dus, dat wordt een tandje bijsteken aan de toog ;-)

Overmorgen vlieg ik na een dagje Cairns terug huiswaarts en bijgevolg zal ik velen onder jullie de volgende dagen/weken wel terugzien.

Tot dan,

Steven

The Greyhound: Truly the best way to get around.

Goodmorning folks,

ik ben zojuist aangekomen in Airlie Beach. Gisteren was ik om 17u15 aangezet in Hervey Bay en vandaag ben ik hier om 9u15 aangekomen. You can do the math... 16u! Ergens onder weg zijn we 3u achter op schema geraakt.
Kort(± 150km na de lunchstop in Bundaberg) begon onze bus meer en meer op de stoomlocomotief te gelijken die de eerste treinrit tussen Mechelen en Brussel maakte. Uit de uitlaat kwam een enorme rookpluim en de buschauffeur zijn olielampke begon een beetje op te lichten. Tjah, wat doe je dan? Een vriendelijke mens stopte en hij bleek wat van auto's af te weten, maar ook weer niet zo vet veel. Zijn conclusie was dat we olie verloren en dat we beter zo niet verder reden. Hij was dus niet alleen vriendelijk, maar ook goed! Vanop tien meter afstand kon je immers in het donker (we stonden echt in the middle of nowhere) zo de olie zien druppen en elke nuchtere mens weet dat je dan best aan de kant kan blijven. Anyway, dan maar de centrale van de Greyhound gebeld, en die konden ons een reserve bus sturen. Deze zou er ongeveer 2u later zijn (het was ondertussen 22u00 en we stonden er al een uurtje te koekeloeren). Hip hoi. Op de achterkant van de bus lees ik een slogan: "The Greyhound, truly the best way to get around." Isn't it ironic, don't you think? Soit, in afwachting dan maar terug de bus op en een beetje naar muziek geluisterd. Ik val een eerste keer in slaap.
Klokslag middernacht word ik wakker gemaakt doordat de lichten op de bus terug aangestoken zijn. De reserve bus is gearriveerd en men is intussen reeds bezig met het overladen van de bagage. Kort erna zijn we terug in beweging.. woehoe. Deze bus brengt ons echter maar tot in Rockhampton, waar we rond 2u30 aankomen en we dus opnieuw wakker gemaakt worden om over te stappen op de bus die ons tot in Airlie Beach zal brengen. De volgende lunchstop is echter gepland op zo'n 2u45 van Rockhampton, dus worden we daar opnieuw wakker gemaakt om er efkes de patatten af te gieten. Tegen dat we er vertrekken is het 6u15 en we hebben nog een kleine 3u voor de boeg tot in Airlie Beach. Gelukkig val ik direct in slaap en word ik pas wakker zo'n 20km voor we arriveren.
16u later stap ik dus eindelijk van die bus af en zoek ik mijn hostel op waar ik maar na 11u30 kan inchecken (de andere moeten eerst uitchecken..). Dus vul ik mijn tijd hier wat op met dit hier te typen. En hopelijk kan ik straks een paar uurtjes aan een stuk doortrekken..

Morgen ga ik dus zeilen langs de Whitsunday Islands, en uiteindelijk is het goed dat er nog een dag tussen is. Want sommige die op de bus zaten, moesten deze morgen rond 8u00 op hun boot stappen, wat ze dus grandioos gemist hebben. Dus, bij de stops was het nogal een drukte rond de telefooncellen om een oplossing uit te werken. Gelukkig voor hen is alles opgelost geraakt en zitten ze nu reeds op het water.
De volgende keer dat ik nog eens op het internet zal geraken is pas de 18e vermits ik na de zeiltocht direct de nachtbus neem richting Cairns(± 10u). De dag erna neem ik het vliegtuig huiswaarts(± 30u incl. wachttijden). Hopelijk gaan de rit en de vluchten dan net iets vlotter :)

Tot de volgende!

Fraser Island

G'day,

sinds gisterenavond ben ik terug van een driedaagse op Fraser Island. Fraser Island is het grootste zandeiland op deze planeet. En dat betekent, gelijk waar je komt, je met je voeten in het zand staat. Het weer de voorbije dagen was ronduit schitterend. Constant boven de 30 graden en af en toe een wolkje ter bescherming van de zon.

De busrit van Byron Bay naar Brisbane was vrij kort, slechts een uur of 5. Maar door de vele stops in de vele kuststeden leek het wel een eeuwigheid te duren. De film die gedraaid werd, bleek dan nog eens een 110% typische vrouwenfilm te zijn: A good woman. De titel beloofde op zich al niet te vet veel, en de film wist me op het randje wakker te houden. Maar goed, ik heb het overleefd en uiteindelijk kwam ik toch aan in Hervey Bay. Het busstation bleek nog een 7tal km van de YHA verwijderd te zijn, maar gelukkig stonden de busjes van de hostels er ons al op te wachten. Een uurtje later lag ik al te ronken, want de volgende dag moest ik om 8u klaarstaan voor mijn trip richting Fraser Island.

Woensdag morgen bracht de ferry me dus richting het zandeiland. Een bus uitgerust voor het zwaardere werk wachtte ons op in Kingfisher Bay. De bussen zijn allemaal 4 of 6WD en eigenlijk beter te omschrijven als Paris-Dakaer vrachtwagens waarvan de laadruimte vervangen is door een buscompartiment. En de vierwielaandrijving is absoluut geen overbodige luxe over de hobbelige en bij monenten stijle zandwegen. Soms is het zand er zo los, dat 4WD jeeps er zich nog vastrijden. Anyway, we trokken richting het eerste meer van de dag, een niet al te groot meer gelegen op zo'n 90m boven zeeniveau. Proper strandje, blauw water, een blauwe hemel.. kortom, dik in orde. Ik zwem eens over het meertje heen en weer en tegen dan moeten we terug de bus in, lunchtime. Vandaar maken we een wandeling door het regenwoud langs een beekje. Het is er 'fris' onder de schaduw van de vele hoge bomen. En vandaar gaat het richting Lake McKenzie, het bekendste meer op het eiland. Het zand heeft er een Silicium gehalte van rond de 70% waardoor het zeer wit is. Het heeft bijgevolg ook een zeer rijnend effect. Ideaal om juwelen en bvb de huid eens een goede beurt te geven. Maar waar het nog interessanter voor is: genieten, een duikje in het immer 26graden warme water, beetje luieren op het strand.. kortom, het betere werk :) Daarmee zat de dag er op en een uurtje shaken in de bus over de zandwegen bracht ons in het resort. Rond 19u werd mijn eten geserveerd en vermits er weinig anders te doen is 's avonds, heb ik me vervolgens maar richting bar begeven. Kwam er nog eens bij dat het plots Happy Hour was, wat betekende dat een literke bier nog slechts $8 kosste. Eduardo, een Columbiaan, en mezelve vonden dat een mooi initiatief en al snel zat de tafel vol. Rond middernacht rondden we af, want de volgende dag zouden we reeds vertrekken om 7u45.

Het stevige engelse ontbijt om 7u was zeer welkom na de vorige avond en even later bonkten we alweer over de zandwegen. Ditmaal richting een beekje dat uitmondt in de oceaan. Niet echt iets speciaal, maar wat wel speciaal was, was het strand: 75 mile beach. Het is een zeer lang, recht stuk strand en vermits het bij eb vrij breed is, meteen ook de enige Highway op het eiland. Het laat toe er tot 80km/u te rijden en is bijgevolg de ideale weg om van het zuiden naar het noorden van het eiland te crossen. Af en toe zorgen de golven voor een verrassing, maar de bus kan tegen een stootje. Jeeps moeten hier een stuk trager rijden. Naast het beekje is een landingsbaan geïmproviseerd voor kleine vliegtuigjes. Voor enkele dollars kunnen we de lucht in. Ik zie het als een unieke belevenis en leg de $60 neer. De aanloopstrook was slechts 200m of zo op het strand (voor een stuk door het water), maar het bleek voldoende te zijn om ons de lucht in te krijgen. En het zicht was verbluffend! Helaas geen haaien gezien in het water (andere in een andere vlucht wel..), maar het zicht boven het eiland en het strand is om niet snel te vergeten. Helaas sta ik reeds 20min later terug met beide voeten op de grond. Vandaar ging het verder naar Indian Head, een rotsblok, overgebleven van vulkanische activiteit enkele duizenden jaren geleden. Je hebt er vanop een 60m hoogte een prachtig zicht over de oceaan en ik kan enkele zwarte haaien spotten (waarschijnlijk Tiger Sharks). Vermits er hier heel wat scholen vissen vertoeven tijdens de migratie periode, vind je er bijgevolg ook veel predators. Zwemmen in de oceaan wordt daarom ook afgeraden, en vermits de golven rechtstreeks op het lange rechte strand eindigen, is er ook een serieuze onderstroming wat zwemmen nog net iets avontuurlijker maakt :) We lunchen op het strand bij Indian Head en wandelen verder langs het strand tot aan de Champagne Pools. Dit zijn eigenlijk gewoon kleine natuurlijke zwembaden doordat ze van de oceaan afscheiden zijn door enkele rotsblokken waar de golven af en toe over breken. Leuk, maar ik vond het niet zo speciaal. Anyway, de bus bracht ons dan langs een gestrand schip en voor alle zekerheid is het nadat het gestrand was, nog eens deftig gebombaardeerd tijdens de eerste wereldoorlog. We rijden verder het strand af, terug zuidwaarts tot een resort waar een ijscremeke meer dan welkom is en vandaar gaat het terug richting het resort waar een deugdoende douche op me wacht. 's Avonds laat ik me vangen aan hetzelfde ritueel als de avond ervoor en terug rond middernacht hou ik het voor bekeken.

8u15. De derde dag is een zeer relaxte dag, met 2 bezoeken aan 2 meren op het programma en een bbq lunch in het resort waar we dag ervoor een ijscremeke konden nuttigen. Het eerste meer was ronduit formidastich. Het lag langs een duin die door erosie geen begroeiing meer had. Het water zelf was er mooi groen en er zwommen zelfs enkele visjes. Er was zo goed als geen stroming wat zwemmen perfect maakte en de temperatuur van het water was wederom ideaal. Na een goed uur genieten trokken we door het regenwoud naar de oceaan waar de bus ons opwachtte en via de highway naar het resort bracht. Van zwemmen en niets doen krijg je blijkbaar honger :) De bbq heeft gesmaakt. Ter afronding rijden we terug naar Lake McKenzie waar we ongeveer 2u op ons leeg gat kunnen zitten en genieten van het witte strand. En vervolgens worden we terug richting Kingfisher bay gevoerd waar de boot ons terug op het vaste land brengt. Ik steek een bord spaghetti binnen en kruip in mijn bed. Het is mooi geweest.

Vandaag verlaat ik Hervey bay met een 13 uur durende busrit richting Airlie Beach waar ik 3 dagen op een zeilboot zal vertoeven rond de Whitsunday Islands. Kwestie van de vakantie deftig te eindigen. Deze morgen moest ik mijn kamer verlaten en vermits in Hervey Bay geen echt stadscentrum is, maar alles rond de baai verspreid ligt, blijf ik hier in de hostel mijn wachttijd volmaken. Nog 5u'kes en dan rond 17u neem ik de bus en om 6u15 zal ik in Airlie Beach aankomen. Woehoe :) Ach ja, it's part of the game. Als de persoon naast me maar niet snurkt ;-)

Dus gasten, ik weet niet wanneer ik nog iets van me zal kunnen laten horen, maar als het morgen niet is, is het waarschijnlijk vanuit Cairns waar ik mijn laatste dag vakantie beleef.

C ya,

Steven

Brisbane, Brizzy voor de vrienden

Na een 4 uur durende busrit en terug een uur achteruit gesprongen te zijn (Queensland doet niet mee aan het zomeruur in tegenstelling tot New South Wales) arriveer ik in Brisbane. Op de bus heb ik een van de beste films van de laatste jaren gezien: The World's Fastest Indian (2005) met Athony Hopkins. Echt waar, schitterende film! En erna heb ik zelf een uiltje kunnen vangen. Ik moet echt wel moe geweest zijn. En omdat ik zo moe ben, besluit ik tegen mijn principes in, toch eens in een taxi te stappen en me naar de hostel aan de andere kant van de stad te laten voeren. $11.60 armer, een douche, wat eten gemaakt en ik val als een blok in slaap op mijn dubbel bed. Rond 2u word ik wakker en zie dat ik gewoon in slaap gevallen ben met licht en al aan. Oudejaar, de busreizen en Byron Bay hebben blijkbaar hun tol geëist.

Pas rond 10u de volgende dag schiet ik teug in actie en tegen dat ik de stad ingetrokken ben, is het bijna middag. Brisbane heeft een subtropisch klimaat lees ik ergens.. en ik vraag me af wat tropisch dan gaat zijn. Het is hier warm, vochtig. Ik slenter langs the Brisbane River de stad in en er zijn enkele marktjes aan de gang(het is zondag). Het is gezellig druk en Brisbane bevalt me. Al gauw ben ik door de noordelijke kan van de stad gestapt en ik steek de rivier over naar de Southbanks, een proper parkske met een kunstmatig beach. (lees een groot uitgevallen openluchtzwembad, maar ze noemen het hier beach. whatever). En dat is zowat Brisbane.. Traditiegetrouw beland ik terug in de Botanic Garden. Wederom proper gedaan. Enkele papegaai-achtigen kleuren het landschap. Ik begin wat te lezen in een boekje van Umberto Eco (How to travel with a Salmon, was ooit de inspiratiebron voor een tv programma van Herman van Molle denk ik.. dit geheel terzijde) en de schrijfstijl van de man weet me te bekoren. De kortverhalen zijn stuk voor stuk satires. In de verte in Chineeske gitaar aan het leren spelen. En ik kan u verzekeren, het kriebelde. 2 dingen die ik echt begon te missen, was gitaar spelen en muziek uit een simpele box. (een koptelefoon is handig, maar het beperkt je bewegingsvrijheid en op den duur steekt het tegen..) Rond 18u trek ik terug naar de hostel waar ik aan mijn volgende boekje van Paulo Coelho begin: By the river Piedra I sat down and wept. Tegen middernacht moet ik nog slechts een 40 tal blz lezen, het leest bijzonder vlot. Maar wijselijk besluit ik dat voor de volgende dag te houden.

Gisteren moest ik dus uitchecken en veranderen van hostel. Tegen 10u30 stond ik op straat met mijn veel te zware rugzak. De trein brengt me naar de andere kant van de stad en ik moet nog een kleine kilometer stappen tot aan de hostel. Op het laatste is er nog een venijnig hellingkje en tegen dat ik aan de receptie in de YHA sta, ben ik doorweekt. Beste medemens, gisteren was het hier serieus warm/vochtig. (met wat regen tot gevolg 's avonds). Anyway, ik besluit van een paar boeken huiswaarts te sturen die ik gelezen heb of die ik pas thuis ga lezen. Een bezoekje aan de post leert me de prijs en ondanks dat het niet echt goedkoop is, stuur ik 3,96 kg richting België. Blijkbaar is het snelst mogelijk 3 weken.. en met de boot duurt het slechts 3 maanden.. De Post is blijkbaar in alle landen een gestroomlijnd hypermodern bedrijf :) Wat ik wel kan zeggen, je hoeft er geen half uur aan de bali te wachten in de zengende hitte. De airco staat er vollen bak en het aanschuifsysteem werkt optimaal. (dit is bvb ook zo aan de kassa's in warenhuizen. wijs gezien van die gasten hier.) En, de dame achter de bali is zelfs beleefd. Even twijfel ik zelf of ik wel in een postkantoor sta. Eerder die dag was ik naar een muziekwinkel getrokken en daar hingen ze: de gitaren! Ik heb er enkele nummers ten berde gebracht tot groot jolijt van mezelve. Het wijze aan gitaarwinkels is dat je er kan spelen op de duurste gitaren uit de winkel. Ik heb bvb een Epiphone Les Paul vastgehad van ongeveer $4000. En ik versta waarom het zo duur is.. het instrument klinkt geweldig en speelt vanzelf. Schitterende hals, licht perfect in de schoot.. mja.. En zoals ik in elk land tegenwoordig probeer te doen, koop ik iets instrumentaals. Ditmaal een ' slide' voor de gitare.
Euforisch en verlicht trek ik richting het belgian beer cafe, tradities moeten nu eenmaal gerespecteerd worden en een goeie Chimay zou er wel ingaan. En jawel, ze hebben wederom gesmaakt! Maar potverdikke, wat hebben ze die garçons hier toch verkeerd leren bier inschenken! Tappen doen ze echt volgens de regels van de kunst, maar uit een fleske, sjonge sjonge.. bij de tweede vraag ik vriendelijk of ik hem zelf mocht inschenken, ik kon het niet langer aanzien. En voor het eerst, het moest er eens van komen, overvalt me plots een gevoel van weemoed. Sociaal drinker zijnde, mis ik mijn toogmakkers. Ja gasten, gurre, wiens gezever ik constant met genoegen aanhoor en waar ik met plezier nog een schepke bijdoe. Een Bruine Leffe brengt wat soelaas en ik zie plots een mosselpot met frieten passeren. Ola pola.. ik kan het niet laten en voor ik het weet zit ik te genieten van mossels in witte wijn. En, ze waren goed! De Australische witte wijn was me iets te zoet, maar een theeke en een Kwakske spoelden de slechte smaak door. En zoals steeds, drink ik één glas teveel. De Bruine Leffe zorgt ervoor dat ik wederom traditiegetrouw het etablissement sluit. Het is dan ook al 22u45! :)
Wanneer ik op de kamer kom zie in Japanees gitaarspelen. Schitterend! Ik speel ook een rifke en de Koreaan gaat ook zijn gang. Enkel de Fransman brengt er totaal niets van terecht en suggereert om wat te kaarten. Waarom niet? Uno blijkt internationaal gekend te zijn en na wat kaarten uit een gewoon kaartspel een speciale betekenis gegeven te hebben, zijn we vertrokken. Winnaar van de avond was yours truly. Tegen een uur of 2 besluiten we er mee te stoppen en na een geestige dag sluit ik de ogen.

Vandaag vertrek ik uit Brisbane naar Hervey Bay, waar ik een tour zal doen naar Fraser Island. Ik ben eens benieuwd. Fraser Island is namelijk een van de grootste zandeilanden op deze planeet.

Het zal dus terug efkes duren alvorens ik nog iets van me laat horen.

Cheers en tot een volgende!

Steven