Just doing nothing

G'day mates,

met de laatste 2 zinnen van mijn vorige post heb ik meteen ook de voorbije 2 dagen beschreven. Lang uitslapen, rond de middag door St. Kilda slenteren en dan de tram de stad innemen om er opgeslorpt te worden in de gezellige drukte van de metropool. En wanneer ik vind dat het allemaal welletjes is geweest, zoek ik het park op en sla ik mijn boek open. Just what I needed, doing nothing, thinking about nothing.

2 dagen terug ben ik 's avonds nog naar de pier van St. Kilda getrokken (slechts 200m van waar ik logeer) en de zonsondergang was skonekes. Er stond wel een kille strakke wind, maar dat nam ik er maar efkes bij. Een beetje verder langs de rotsblokken die dienen om het haventje van de oceaandrukte te vrijwaren, was een houten wandelpand gemaakt waarlangs je naar het schijnt soms penguins kunt bewonderen (de kleinere versie). Dus ik loop er efkes langs en zowaar, een deugniet steekt efkes zijn kopke boven van tussen de rotsblokken en kruipt dan schuchter terug achteruit. Schoon beestje. Helaas geen foto van, de deugniet in kwestie die direct begon te onderhandelen over royalties .. tsss, al die toeristen zijn reeds naar zijn hoofd gestegen.

De volgende dag ben ik dus opnieuw rond de middag de stad ingetrokken en het was tijd om eens een boekenwinkel op te zoeken. The Bourne Ultimatum zou immers later die dag tot zijn ontknoping komen. Al snel sta ik met 2 boeken van Paulo Coelho in mijn handen, De Zahir en zijn laatste nieuwe: Like the flowing river, een verzameling van kortverhalen die hij over de jaren heen geschreven heeft. Ik zie nog een plakaatje "Science en business" wijzen naar boven de trap op en ik kan het niet laten. Altijd benieuwd wat voor computerboeken hier de mensen te slikken krijgen. Juust dezelfde. Op een na dat ik nog niet gezien had: Agile Retrospectives. De achterflap en de table of content belooft me dat het boek gaat over het evalueren van projecten en welke technieken en dergelijke je kan hanteren om vooruitgang te maken naar volgende projecten toe. Of zoals ze zelf zeggen, Making good teams great. En gezien mijn recent verleden voel ik me direct aangesproken het boek te kopen. We zien wel wat het me bijbrengt, als ik al de kans krijg het te lezen.. er wachten immers nog een 10-tal boeken op een eerlijke behandeling. Maar deze zou misschien wel eens spoedig zijn nut kunnen gaan bewijzen. Soit, met de 3 aanwinsten trek ik terug het park in en lees ik mijn boek uit. Het is te zeggen.. ik ga de laatste pagina's op de tram uitlezen. Bij het wachten op de tram vraagt een vrouw me een potteke open te draaien. Sure, no problem, here you go.. en dan pas zie ik waarom. Haar ene hand is namelijk bezet. In een plastic zakske houdt ze een levende duif vast, het kopke er uit om het levend te houden. In grootsteden kom je dus al eens ne rare kwast tegen, het is wederom bewezen. Maar goed, eens op de tram spoed ik me door de laatste pagina's, de ontknoping is nabij, maar zo was reeds mijn eindstation. Damned, nog 9 pagina's. Snel naar mijn kamer gewandeld, en eindelijk, de ontknoping. Ik ben eens benieuwd hoe ze dit gaan verfilmen trouwens, want er zit nogal een hoog Bond gehalte in op het einde. (vooral qua decor en zo, helaas niet qua vrouwelijk schoon..) Na mijn spaghettike onderneem ik nog een poging om aan De Zahir te beginnen, maar dat bleek al gauw overmoedig te zijn. Overdaad schaadt nu eenmaal, dus boeken toe, music on and eyes wide shut.

Gisteren startte ik mijn dag terug volgens hetzelfde patroon. Rond 14u landde ik in de stad. Ik slenter door dezelfde winkelstraten en op de hoek vlak voor de Nike store zie ik een meiske gitaar- en stemgewijs het beste van haar zelf geven. Jawaddedatten, a new star is born. Ook de den Jap met de veel te grote telelens heeft het begrepen en gaat gretig op zoek naar de best mogelijke shot, dit vanuit alle mogelijke windstreken en perspectieven. Akkoord, de jongedame in kwestie mag er best zijn, aber, er zijn nu eenmaal grenzen waar. Ik aanschouw het schouwspel vanop een bankje en de ietwat jazzy breekbare stem brengt me tot rust in de drukke winkelstraat. Het gitaarspel is niet altijd even zuiver, maar dat stoort niet. Integendeel, het lijkt bijna de bedoeling. Ik bedank haar voor de bewezen diensten door enkele zilverkleurige muntstukken (ongelooflijk hoe rap ge hier aan een kilo muntstukken geraakt..) in haar gitaarkoffer te deponeren en een vriendelijke merci-lach komt te voorschijn. In haar koffer liggen enkele flyers: Jessica Paige is de naam. Maar goed, ik ging die dag ook mijn financiele toestand eens onder de loep nemen en ik zoek een internetcafe op. Een beetje verder zie ik er één en de Indiër van dienst wijst me naar pc 17. Homebanking blijkt op zijn gat te liggen, en nu zit ik daar met mijn uur internet. Bloggen zou ik pas vandaag doen, en mail bleek er niet veel te zijn dus ik was rap rond. Dus google ik maar even op 'Jessica Paige' en de dame in kwestie blijkt een website te hebben en een single hier in Melbourne te verkrijgen.. ach zo.. en die winkel is hier juist om de hoek.. Dus ja, de cd microbe had me wederom te pakken en ik ben dat schijfke maar weest halen. En terwijl ik er toch was, heb ik maar de cd van Isobel Campbell en Mark Lanegan ook meegenomen. Kwestie van mijn ongeduld niet langer op de proef te stellen. En dan terug het park in :) Paulo Coelho grijpt me onmiddellijk vast met het thema van het boek. Zij die het gelezen hebben, zullen begrijpen waarom. Ik verslind pagina na pagina.. tot plots mijn hoofd er genoeg van heeft. Ow dude, take it easy.. lezen kun je ergens anders ook nog, dit is je laatste volledige dag in Melbourne. Look around, ben je al eens naar dat stadium weest kijken? In de verte zie ik een stadium boven de bomen uitrijzen en volgens mijn planneke moet dat de Melbourne Cricket Ground zijn. Het stadium waar de voorbije 4 dagen de engelsen hun 4e testmatch op rij verloren. Ik ken niets van cricket, maar ik weet wel dat de engelsen zich er dood over schamen: it's really embarrassing, that's what it is, I'm telling you. You aren't english right? Irish? Ik schiet in een lach, uhm, belgian mate. Oh, I thought you were Irish, you have that thing in the throat.. ik accepteer het compliment. Deze scene had zich gisterenavond nog afgespeeld tijdens mijn spaghettike. Zo zie je maar, mijn engelse kamergenoot had het even mis. Maar goed, ik nader het stadium, en holysmokies, teen en tander Sander. Een beetje verder zie ik de heilige Australische tennisgrond liggen. The Rod Laver Arena. Zeg maar de tennistempel waar onze Belgische dames binnen een tweetal weken wederom het beste van zichzelf zullen geven met als enig doel de immense beker te lucht in te kunnen steken. Binnen geraak ik niet, maar als je binnenkort op tv het stadium ziet, I've been there. Ik heb mijn tourke er rond gewandeld. Ik wandel verder terug de stad in langs de Yarra river. Bij het oversteken op de Swans Bridge heb ik een enorm mooi uitzicht op de skyline van Melbourne. Ik besluit het niet te fotograferen. This is mine. The Yarra river brengt me terug tot aan het casino en het is nog maar 18u30. Tegen beter weten in, trek ik terug de cinema in. Casino Royale at 7:30pm please.. Ewel, de nieuwe Bond doet het niet slecht, maar ook niet schitterend. Er is geen sprake van Q en de Bond girl heeft voor de verandering eens brains. Kortweg, ik heb een degelijke film gezien, maar het was geen echte Bond film. But no worries, de karakters waren alleszinds sterker geregiseerd dan in de laatste bond films ooit het geval was. En dat was voor mij een verademing. Genoeg gezeverd over de film. Ik spring de tram op richting hostel en rond middernacht doe ik een poging de voorbije dagen neer te pennen. Rond 1u val ik wederom voldaan in slaap met Jessica Paige op de achtergrond.

Deze morgen moest ik om 10u uitchecken, dus had ik nog maar eens mijn wekker gezet. Zo heb ik geleerd dat het vandaag zondag is. Ik was volledig de tel kwijt. Wijs é. Zo meteen nadat ik hier op publish geklikt heb, neem ik de tram richting Airport alwaar ik nog efkes zal moeten wachten op mijn vliegerke naar Sydney, maar Coelho zal me wel vergezellen. Hopelijk kom ik in de juiste vlieghaven terecht, want er zijn er hier 2 :)

So my friends, bij de volgende post zal ik in Sydney zitten en zal ik er hoogste waarschijnlijk een Sylvester's night opzitten hebben onder de blote hemel. Nog steeds geen bed in Sydney en het is hier trouwens weer maar miezerig weer vandaag.. Dus bij deze wens ik jullie allemaal een goed eindejaar en een gelukkige nieuwjaar! Enne, nie té zat é ;-)

Tot volgend jaar (I know, zo cliché..)

Steven

Ps. Wanneer jullie nieuwjaar vieren, ben ik waarschijnlijk al terug wakker, het is dan immers hier al 9u. Dus, ik zal rond 15u in de namiddag bij jullie al vollen bak aan het genieten zijn van het vuurwerk in Sydney :)

Arrived in Melbourne

Yep, ik zit ondertussen in Melbourne en... ik heb een bed!

Boxing Day. Na nogmaals enkele backpackers tevergeefs gecontacteerd te hebben in Melbourne en Sydney, ben ik maar de stad ingetrokken op zoek naar een terraske in de zon. Het weer is zich langzamerhand aan het herstellen, maar een trui was zeker nog geen overbodige luxe. Ze spreken hier van de koudste kerst van de laatste jaren.. Soit, de stad lag er voor de 2e dag op rij nogal verlaten bij, zo goed als alle winkels waren nog gesloten. Gelukkig waren de cafeetjes en restaurants al terug open zodat er toch terug iets van leven opborrelde in de stad. Na straat na straat doorgeslenterd te hebben, zie ik een blok dat ik de vorige dag schromelijk overgeslaan had. Vind ik daar toch wel niet een Belgian Beer cafe! Schitterend. Terraske in de zon, boekske bovengehaald (ik ben al een tijdje bezig aan The Bourne Ultimatum van Robert Ludlum, de laatste in de 3-delige serie) en, je kan het al raden, een goeie Chimay Bleu besteld met een portie frieten. Een dubbele maaltijd zeg maar. Voor zij die daar mochten aan twijfelen.. het heeft gesmaakt. En de 2e en 3e ook ;-) Rond 18u was ik terug in de hostel waar ik vlug nog even mijn mail checkte, je weet nooit dat er plots een hostel positief reageert, maar helaas pindakaas, ik zou zo dadelijk op de bus richting Melbourne vertrekken zonder accomodatie. But hey, no worries. Er is altijd wel iets.. In the central busstation kom ik een koreaan tegen die ik in Alice Springs ontmoet heb. De jongeman, de vriendelijkheid zelve, lacht zijn tanden bloot wanneer hij me terug ziet. Toffe kadee. Rond 2030 vertrok de bus en toeval of niet, maar de 2 hollandse meiden die ook op de bus zaten van Alice naar Adelaide zijn van de partij. Eindelijk nog eens een kas om wat nederlands te spreken. En geloof me, het was gene zever. Eerst en vooral, ik denk tegenwoordig volledig in het engels, en alle 5 stappen floep ik er woorden in het engels tussen _en_ ik moest nog eens serieus mijn best doen om mijn AN uit de kleerkast te halen om de conversatie toch maar een beetje te laten vlotten.
Soit, de rit was vlot en ik heb redelijk wat kunnen slapen, dus meer moet dat niet zijn. In Melbourne aangekomen zie ik dat de Hollandse meiden een of andere kadee volgen naar een buske van een hostel. Ola pola, daar moet ik zijn! En hiep hoi, de man bracht ons naar St. Kilda (net buiten Melbourne aan het strand en vlakbij het welbekende F1 circuit waar ik trouwens in een Toyata(buske weliswaar) overgebold ben. voorbij de pits en al. stoer.). De kans dat de man echter kamers had was klein en hij ging het maar rond 12u weten, dus ben ik maar beginnen rondcrossen op zoek, maar wederom zonder succes. Gelukkig had de man goed nieuws voor mij bij mijn terugkomst en ziedaar, een bed voor 4 nachten. De hostel zelf is wel de minste die ik al gedaan heb tot dusver, maar ik overleef het wel. Melbourne zelf is een zeer levendige stad, een echte metropool en het transport is er zeer goed. Voor $6.20 heb je een dagticket en je geraakt er overal mee waar je moet zijn. Eerste klasse.
Gisterenavond ben ik naar de cinema geweest, voor de eerste keer in 2 jaar. The Holiday, geestige romantische komedie, soms een beetse melig, maar dat moet al eens kunnen. De tram reed helaas niet meer na de film, en ik ben tegen taxi's dus een stevige wandeling bracht me terug.
Vandaag heb ik lang uitgeslapen en slenter ik wat door de straten. Geen doelen, just hanging around.

gotta go!

Back in civilization..

Merry Xmas folks,

donderdag was ik nog niet goed zeker hoe ik uit Alice Springs zou weggeraken, maar het is me ondertussen om een toch vrij betaalbare manier gelukt. Ongelooflijk maar waar, later die middag wist ik het allerlaatste plaatsje te versieren op een tourbus richting Adelaide dat ook nog eens stopte in Coober Pedy, met ondergronds slapen en eten en al inbegrepen. Juist hetgeen ik nodig had zeg maar. En dat allemaal dankzij de hulp van de mensen in de hostel waar ik juist terug ingecheckt was. Brave kadeetsies. Eens dat in orde was, was het toch even tijd om een paar uurtjes slaap in te halen, want the rock tour en dat nachtelijke escapades laten bij mij toch al rap hun sporen na. Ik ben nu eenmaal geen 3x7 meer waar.. maar wees gerust, ik kan nog goed mee ;-) soms te goed..

Anyway, 's avonds terug enkele pintjes gedronken met het aangewezige gezelschap. Rory, de zweed voerde terug het woord en naarmate de avond vorderde werden zijn euh's steeds langer. Ed vervoegde ons later na zijn 'afterwork' en uiteindelijk zagen we weer net niet het daglicht verschijnen. Ware het niet dat het begon te regenen, dan zaten we er waarschijnlijk nog. Ik weet niet hoe het komt, maar in Alice Springs begint de dag precies rond 21u.. de temperatuur zal er wel voor iets tussen zitten. Maar goed, de dag erna had ik niets te doen en dus eens goed uitgeslapen.. tot 9u30 :)
Om toch iets nuttig te doen die dag, heb ik mijn transport van Adelaide naar Melbourne geboekt (nachtbuske voor $56) en dat van Melbourne naar Sydney op oudejaarsavond (vliegmachine voor $130). Content met de 2 goeie deals begon ik enthousiast te zoeken naar een slaapplaats in beide steden, maar de pret was rap over. Alles blijkt overvol te zitten.. En als je al iets vindt, dan vragen ze minstens 7 nachten te boeken. No way José, on the other hand, ik zal toch ergens moeten slapen waar.. Na 4 uren achter een computer schermke heb ik het dan maar opgegeven. Bier bracht enige troost, zeker toen iemand in het gezelschap zei dat ze vrienden in Melbourne en Sydney ging contacteren om evt. daar te verblijven, al was het voor de eerste nacht. Helaas, tot op heden nog niets gehoord :( But no worries, we vinden wel iets. Uiteindelijk werd het terug laat en 3u later moest ik er terug uit. Hip Hoi.
Om 6u30 stond ik paraat voor de Boomerang tour van Groovy Grape samen met Monica en Carlo, een Sloveens-Kroatisch koppel. Carlo spreekt echter geen woord engels, behalve 'thank you Steve'. Leidt soms tot grappige situaties. Dit geheel terzijde. Eens de bus volledig gevuld was, begonnen we aan de lange trip naar Coober Pedy. En onderweg valt er niet echt bijzonder veel te zien. Ach ja.. wat slaap inhalen :) 's avonds rond een uur of 6 kwamen we aan in Coober Pedy. De opaalstad bij uitstek. Na een kort tourke in het museum en een ondergrondse douche gingen we op zoek naar enkele schitterende pizza's. Dit gevolgd door een enkele pinten in het ondergronds café. Je moet weten dat de geschifte mensen die hier wonen (het water is er heel duur vanwege dat het uit de Great Artesian Basis gepompt wordt, een enorm ondergronds meer zeg maar en de temperatuur kan hier tot 50 graden in de schaduw oplopen, maar er is nergens schaduw..) zo goed als allemaal onder de grond kruipen. De woningen zijn er constant 23 à 24 graden. Alleen vond ik de luchtcirculatie er niet ideaal, voor de rest wijs gevonden. We hoorden in het cafe dat er een party was een beetje verder, dus we allen, of toch diegene die overbleven erheen. Geen kat. Dus, zelf maar den boel in gang gestoken op de juke box en enkele partijtjes pool gespeeld tegen de lokale barman. 4-0 op zijn doze, ghehe. Uiteindelijk kwam er nog wat leven in de brouwerij. Er stond ook nog een ping pong tafel. Edith, een zwitserse, kwam met het schitterende idee om het spel rondlopend rond de tafel te spelen. Een echte aanrader! Fun verzekerd en nog goed voor de fysiek ook. Alleen, sommige, zoals mezelf zijn al eens lomp en staan op het ping pong balleke. De andere ballekes waren de helft zo goed, en dat maakte het spel alleen maar interessanter :-) Anyway, we moesten dan toch maar eens in ons ondergronds bed kruipen, want om 5u moesten we terug op voor rit van net geen 900 km naar Adelaide. Over de rit kan ik kort zijn. Lang en boring. En daarmee is alles gezegd. Zelfs kareoke pogingen van de man in charge brachten weinig zoden aan de dijk. Iedereen leek verlamd door vermoeidheid, warmte en wat weet ik nog al. Rond 6u kwamen we aan in Adelaide en nadat iedereen afgezet werd in de hostel zocht ik mijn kamer op. Meteen kreeg ik te horen dat iedereen in de hostel getrakteerd werd op een free meal omdat het kerstavond was. Cool. Een flink stukske kip, een ijscremeke en some jelly.. wat moet een mens nog meer hebben. Een kadoke van de kerstman! There he was, zij het na het ondergaan van een zeer sterk dieet. Misschien moet ik het ook maar eens gaan volgen ;-) Maar goed, ik ben een tandenborstel rijker. Woehoe. Later ben ik nog een uurke de stad ingewandeld, maar om het simpel te zeggen, Adelaide is gene vetten. Amerikaans straat systeem, en hier en daar een poging tot een oud gebouw, maar de wijde straten maken alles nogal kil. Soit. Er na heb ik nog een poging gedaan wat te lezen, maar na een bladzijde was al duidelijk dat ik mijn beste tijd gehad had die dag.
Deze morgen ben ik pas om 9u40 wakker geworden. En het deed deugd om eens 11u aan een stuk door te slapen. Ik kan me niet meer herinneren wanneer dat nog eens was.
Om 12u hadden we afgesproken met de groep op Semaphore beach. Op de trein kreeg ik echetr een berichtje dat het niet doorging vanwege het slechte weer. Het is hier koud, vrij winderig en af en toe regent het zelfs. Deze morgen zat er zelfs wat watersneeuw tussen. Maar goed, Semaphore is een geestig strandje met een pier, maar voor de rest niets speciaal. Terug in Adelaide heb ik alle mogelijke rechthoeken afgelopen en ik denk dat ik ondertussen alles zowat hier gezien heb.. Deze avond eens goed gekookt, it's Christmas after all, een goed stukske zalm met rijst en tomatsies. We kunnen er weer tegen.
Morgen moet ik een bed vinden in mijn volgende 2 stopplaatsen en 's avonds neem ik dus de bus naar Melbourne waar ik om 7u arriveer. En hoe het me daar vergaat, horen jullie dan wel weer. Gotta go now, so cheers and a Merry Christmas!

Steven

The Rock Tour

Hello,

de voorbije 3 dagen ben ik dus met een tour meegegaan door Kings Canyon, Valley of the Winds en naar Uluru. En het was dik in orde. Uiteindelijk vrij goedkoop, schitterende natuur gezien en me goed geamuseerd met de bende. Het was een bont gezelschap van 20 man komende uit alle windstreken.

Kings Canyon was gewoonweg schitterend. We hebben er de 8km wandeling gedaan door de canyon en boven was er een soort oase waar een zeer welgekomen duik in het frisse water meer dan deugd deed. En gelukkig was het wat bewolkt, want het was nu toch al een vrij lastige onderneming. Ongeveer 40 graden in de schaduw.. Later overnachtten we in the bushes rond een kampvuur which was kinda fun. Kevers, sprinkhanen, spinnekes, ghehe, het vrouwvolk onder het gezelschap was net iets minder enthousiast toen ze in swags moesten slapen onder open hemel (die helemaal uitgeklaard was en verbluffend was liggend op de rode zandgrond).
De volgende dag zijn we naar Valley of the winds gegaan, wat van ver een beetje lijkt op een slapende Homer Simpson. Terug daar een schitterende wandeling gemaakt van een 8-tal km, wederom voorzien van de nodige liters water, want zweten doe je hier zowiezo. Gelukkig kan je langs het pad je fles af en toe opvullen, en geloof me, halfweg is die 1,5 liter er al door. 's avonds zijn we dan richting Uluru gereden waar we de zonsondergang meepikten. En dit beste gelovigen (Uluru is eigenlijk _de_ gemeenschappelijke heilige plaats voor de Aboriginals), was een van de decadenste ervaringen hier in Aussie so far. Tientalle bussen komen op die sunset af (wat eigenlijk meestal niet echt spectaculair is, af en toe eens als het licht echt goed zit waarschijnlijk) en ze halen de tafels uit, de flessen champagne en gans de reutemeteut. Persoonlijk vond ik ons manier net iets interessanter: een frigoboxke met genoeg bier en ijs in om tot een stuk in de nacht door te kunnen gaan. And we did :)
Helaas moesten we er om 4u30 terug uit, nu voor the bloody sunrise. En hier beste vrienden, was ik helemaal het noorden kwijt. Ik zie nog steeds niet in hoe dit interessant kon zijn, vermits iedereen aan de verkeerde kant van the rock ging kijken. Soit, het was veel te vroeg voor wat het maar was, en wederom, de bewolking was van de partij. Later maakten we dan een wandeling rond the rock, wat achter een kwartierke vrij saai werd. Het is allemaal plat, de rots licht konstant rechts van u, van de interessante stukskes rock vragen ze geen foto's te nemen uit respect voor de heilige betekenissen die ze hebben voor the aborigies en nergens staat uitgelegd wat die plekken eigenlijk betekenen voor hen. Maar goed, een beetje beweging kon geen kwaad die ochtend want er wachtte ons een lange terugrit naar Alice Springs.
's Avonds zijn we samen nog iets gaan eten en erna een 'paar' pinten pakken in een saloonachtig cafeeke hier. Sommigen hebben me misschien gezien via de webcams daar.. en helaas de poging om me online te trakteren is mislukt gasten. Problemen met de servers blijkbaar. Anyway, merci voor de poging, ik vond de gedachte op zich geestig. En de avond op zich was ook geestig.. het werd uiteindelijk vrij laat :)

Vandaag probeer ik hier weg te geraken uit Alice Springs, maar een eerste poging lijkt te gaan mislukken, al heb ik straks nog een kleine kans. Er zijn blijkbaar zo goed als geen reallocation cars (huurwagens die teruggereden moeten worden voor bvb $1) en op dit moment geen richting Adelaide waar ik naartoe wil. De trein, vlieger en grayhound (bus) zijn geen optie vermits die niet (of niet lang genoeg) stoppen in Coober Pedy waar ik toch efkes wil rondcrossen. En ik heb ook niet bijtijds gereserveerd. Blijft enkel over een goedkope tour die misschien al uitverkocht is, zelf huren of een lift versieren. En dat laatste zit ook niet mee. Verschillende hostels afgelopen en niemand zoekt blijkbaar gezelfschap zuidwaarts. Dus, the good old duim zal zijn werk moeten doen, maar daar is het reeds te laat voor vandaag. Ik zit hier blijkbaar minstens nog een dagje vast. Maar, om eens ne keer verstandig uit de hoek te komen, de verloren tijd ga ik gebruiken om de verdere trip uit te stippelen en mijn vervoer proberen vast te leggen. Scheelt ook een stuk in prijs. Melbourne -> Sydney is op dit moment slechts $50 met het vliegerke. Een ding blijkt nu al waarschijnlijk niet te gaan lukken, en dat is Tasmania. Budgettair en tijdsgewijs lukt het niet om het te doen zoals ik zou willen en dan prefereer ik het op de andere plaatsen iets relaxer aan te doen. Het rushen van de voorbije 2 weken blijkt in deze hitte uiteindelijk vrij lastig te zijn en ik ben ter slot van rekening op vakantie. Waar niewaar. Dus, dat spaar ik voor een volgende trip down under.

Goed gasten, ik ga jullie laten, beetje eten en verder een paar praktische zaken proberen regelen. Maar eerst terug inchecken in the hostel, want de rugzak is net iets te zwaar om hier rond te huppelen. Jullie horen wel nog hoe en wanneer ik uit dit woestijngat ontsnapt ben..

cheers,

Steven

Alice Springs

G'day my friends,

het is ondertussen een tijdje geleden dat ik nog iets van me laten horen heb, maar dat heeft zo zijn reden. Woensdag heb ik West Australia achter me gelaten en na een kleine omzwerving via South Australia kwam ik in the Northern Part terecht. Het kostte me slechts 43 uren op de Indian Pacific, 8 uur wachten in Adelaide en dan nog eens 18 uur tot in Alice Springs. Ondertussen ben ik ook nog eens een 1u30 vooruit en dan een uur achteruit gesprongen.

De reis was nogal vermoeiend, slapen op een trein blijkt me uiteindelijk toch niet zo goed af te gaan. 4 tot 5 uurkes per nacht, maar nooit echt vast.. De trein zelf was best te pruimen, douches, een lounge, een restaurant, goed eten.. Het landschap was trouwens ook de moeite. Het stuk van Perth tot Port Augusta was enorm plat en monotoom. Het was geestig om te zien hoe de kangaroos wegsprongen bij het horen van de trein. Langs het langste recht stuk spoor (477km) in de wereld zag ik trouwens een enorm grote adelaar. Prachtig beest.
Op de Ghan die na het ongeval eerder die week ondertussen terug gewoon zijn dienst deed, werd het landschap steeds roder en ruwer. Alice Springs licht dan ook in the middle of nowhere, het midden van de woestijn, het midden van Australia. Alice is in vele opzichten een van de belangrijkste steden in Aussie land, ondanks zijn slechts 27.000 inwoners. En het dank zijn bestaan in de woestijn aan enorme waterreserves. De rivier hier staat kurkdroog (er is zelfs geen brug, de straat loopt gewoon in de rivier en soms sluiten ze het gewoon af) maar ondergronds loopt er naar het schijnt heel veel water. Er groeien dan ook veel bomen in de bedding.

En het is hier heet. Toen ik hier gisteren aankwam rond de middag, was het enorm bewolkt. Eerst dacht ik dat het ging regenen, maar bleek dat het stofwolken waren. Vandaag zijn ze trouwens verdwenen en kon de zon volledig haar gang gaan.. 35 graden in de schaduw :)
Ik ben gelogeerd in Alice Lodge, een kleine backpacker, maar enorm gezellig. Er logeren veel jonge gasten van over de ganse aardbol en gisterenavond was het dan ook best gezellig bij het verbroederen en verzusteren. Een Koreaan schoof me iets Jenever-achtigs toe, ben de naam helaas vergeten, een Kiwi had schitterende Whiskey bij, Laphroaig, echt zeer goed en zelf had ik een paar fleskes wijn voorzien, oa. van een wijngaard die ik gezien had rond Margaret River begin vorige week. Eddy, een langharige 40 jarige woestijnrat die in zijn spreken veel mee heeft van Beavis and Buthead, haalde zijn gitaar boven en de feeste was compleet.
Deze morgen ben ik dan ook opgestaan met een enorme kater, but hey, that's part of the game. Rond de middag ben ik even de stad ingegaan, maar echt veel valt hier niet te beleven op een zondag. Een paar aboriginals verkochten er hun schilderijen en voor de rest was alles toe. Voor de rest geen bal uitgestoken vandaag. Just hanging around, de kater verwerken zeg maar. En straks ga ik naar een cafeeke hier in de buurt waar 2 duitsers enkele nummerkes ten berde gaan brengen. Het idee is ergens deze nacht ontstaan, en vanavond is het al vandatten op het free podium.

Morgen vertrek ik hier voor een 3daagse door de streek hier, oa naar Uluru, Ayers Rock. Dus het zal terug efkes stil zijn.. en dan keer ik terug zuidwaarts via de opaalstad Coober Pedy, maar dat is voor donderdag.

c y mates

Steven

Back in Perth

Yow,

Maandagmorgen ben ik dus aangezet in Albany voor een beetje rondcruisen door het zuidwesten (wederom 750km :) ). Mijn laatste dag in de wagen. Vanuit Albany reed ik richting Denmark waar ik me naar Ocean beach begaf. Het was fenominaal! Echt waar, zo'n zicht over de stranden en de oceaan, echt ongelooflijk. Ik heb me er dan ook efkes op mijn gat gezet. De temperatuur was aan de zuidkust ook een stuk beter te doen dan hier aan de westkust. Het scheelt zeker een paar graden en het windje deed enorm deugd.
Dan verder inlands getrokken door de vele bossen. De bomen in die streek zijn er enorm hoog. Pogingen om er een foto van te trekken zijn niet echt gelukt (heb ze dan ook gewist). En ondanks de hoge bomen dicht langs beide kanten van de baan, brandde de hoge zon nog steeds op mijn arm aan het raam. Wederom, wreed goed weder die dag. Nadat ik me eens een goeie 50km misreden had, zag ik hoe bosbrandbestrijders preventief en gecontroleerd de kanten van het bos in brand stoken. Ik heb mijn hoofd nog niet gebroken over wat de theorie er achter mag zijn, maar er zal wel één zijn. Na enkele kilometerkes kwam ik te Margaret River. Een schoon stadje te midden de vele wijngaarden. Efkes waande ik me in de Bourgondië, maar dat klopt ook niet echt want echt heuvelachtig was het er niet. Ik heb toch een wijnhuis herkend dat ik in België al eens gedronken heb. Allez, denk ik. Mijn geheugen is nu ook weer niet zo bijster.. (understatement) Langs de baan zag ik ook geregeld parkiet/papegaai achtige vogels. Geen idee hoe de lieve beestjes heten, maar het waren aangename verschijningen. Hoe meer ik dan noordwaarts reed, des te kaler het landschap terug werd en ik meer en meer in de bebouwing rond Perth kwam. Rond 19u30 was ik in Perth, maar tegen dat ik de hostel teruggevonden had was het 21u. Verschillende tourkes gedaan in en rond Perth (zo heb ik dat ook weer eens gezien by evening) en uiteindelijk was het wreed simpel. Van de luchthaven, de highway op en dan Perth volgen.. achteraf é. Nadeel was dat de keuken reeds gekuist werd en dat het dus kinnebakskeklop was die avond. Ach ja, goed voor de kromme.

Gisteren dan de wagen de carwash ingereden en ne keer goed in de zeep gezet. Vooraan plakte het vol sprinkhanen en ander rondvliegend gespuis. Man, tegen dat het er al af was.. maar goed, geen reclamaties gehad, de wagen - een of andere automatisch Hyundai die begon te kruisen als je aan 90 op zijn staart duwde. Hij probeerde eerst 4e, dan 3e, dan terug 4e en uiteindelijk 5e versnelling. - was geschiedenis. Later dan de stad terug ingetrokken, wat gelezen, een hoofddeksel aangschaft tegen de zon - mijn stubru klakske schoot schromelijk te kort in afdekkingsrange - en een boekske gelezen bij een paar chimay'kes. Het betere leven zeg maar.

Straks kruip ik op de trein(The Indian Pacific) richting Adelaide. En vrijdag dan direct gevogld door de Ghan richting Alice Springs. The Ghan is trouwens deze nacht hier ontspoord tussen Springs en Darwin, maar ik vermoed dat ik er geen last van zal hebben.

Het zal dus tot binnen een paar dagen zijn..

grtz,

Steven

Radio Nothingness

' Radio Nothingness, 92.25 FM. There for you to kill the lonely moments in the car in the land of nothingness'

Het had een slagzin kunnen zijn van een zender die ik tijdens mijn trip door het westen hier constant opstaan had, alleen klopt dit maar half. Je moet weten dat steden hier soms enkele 100km uit elkaar liggen en soms kan je dan nog maar enkel van een tankstation met wat kiekens er rond spreken. Dus geregeld val ik zonder radio. En wat doet een normale mens dan? die gaat een nieuwe post zoeken.. het scannen begon.. en deed enkele rondjes over de ganse fm band. No luck. Het duurde soms een half uur tegen dat de radio een post vond.. allez ja.. post. Heel bizar, maar telkens als er geen zender in de buurt was, stopte de radio op 92.25 FM en dat klonk als..ruis.. Volledig in harmonie met de omgeving waarin ik me bevond. Enorm vreemd, de ene keer kwam hij na 1 min al op die frequentie, soms pas na een half uur.
Anyway, ik kan het iedereen aanbevelen, je word er rustig van. Meezingen is alleen soms wat moeilijk. Om de tijd te doden kan je zelf beginnen gokken hoelang het gaat duren voor hij op die post komt. En plots ben je weer 10 km verder.

So, if you ask me, dé zender der zenders in WA: Radio Nothingness!

Ps. voor moest er iemand daar nog aan twijfelen, ik heb me de ganse baan aan de snelheidsbeperkingen gehouden: 110. Sterk é ;-)

En nu cruisen door de South West. See you guys back in Perth.

Ciao

Hello Mr.& Ms. Shark, I'm Mr. Lobster

G'day mates,

momenteel vertoef ik te Albany. Inderdaad, dat is volledig te zuiden van West Australie, zeg maar de gans andere kant van waar ik bij de vorige post uithing, zijnde Coral Bay.

Ik was redelijk vroeg opgestaan om enkele excursies te boeken die dag. Uiteindelijk ging ik voor de Quad Turtle Trekking en de Glass Boat Coral Excursion. In tvlaamsch, op een brommerke mee 4 wielen schildpadden gaan bekijken (zo van die grote en al) en dan de koraal gaan bekijken vanuit een bootje met een glazen bodem. Zeg maar snorkelen voor lazy bastards.

Om 13u stond ik aan de receptie voor de Turtle trekking, bleek dat ik ganz allein was. En bijgevolg ging de excursie dan niet door. Dan maar in een rapke die boottoch herboekt, en ik was het water op. Wel beste medemens, er bestaat ook zoiets als lelijke koraal. Die van de harde soort. En laat dat nu toevallig het soort koraal zijn dat er in Coral Bay aanwezig was. Er zwommen wel enkele mooi gekleurde visjes rond, maar van zodra de boot in actie kwam, namen deze de biezen. Dus, ik heb er niet veel gezien. Gelukkig was Brensonm, de man achter het roer nog te pruimen en antwoordde hij vlot op de Brit naast mij zijn intrigerende vragen. De brit was trouwens gekleed zoals die ontdekkingsreiziger (kom op zijn naam niet..), en zijn vrouw had een half gordijn rond e middel gebonden. Het waren trouwens mijn enige metgezellen en ondanks hun leuke verschijning, waren ze best te pruimen.

Na de boottocht hebben we nog een stukje van het strand afgewandeld (ongelooflijk skoon wit en al) en als een echte ontdekkingsreiziger bracht de man me tot een groep jonge haaitjes. Ze bleven in dat stuk van de baai tot ze volwassen genoeg waren voor het grote werk. Ik ben tot aan de knieen in het water gegaan, maar hoe dichter ik bij ze kwam, hoe meer ze zich terugtrokken. De mietjes. Toch geprobeerd een fotooke te maken. Maar meer dan enkele zwarte plekken in het water zie je niet. Je zal me maar moeten geloven ;-)
Ondertussen was ik al zo rood als een kreeft. De zon had de voorbije dagen goed haar werk gedaan. Zeker toen ik in mijn eentje nog verder het strand afwandelde tot de volgende baai met de voeten in het water. De volgende dag was mijn natuurlijk transportmiddel volledig verbrand en was ik genoodzaakt naar kousen terug te grijpen. Nie echt geestig bij 35 graden.

De volgende dag ben ik dan vroeg aangezet, terug zuidwaarts. Overnachten deed ik terug in Geraldton, ditmaal in een kamer met zicht op zee. Gelukkig, want Geraldton is anders gene vetten. Deze morgen opnieuw aangezet en na over de voorbije 2 dagen 1500km afgelegd te hebben, ben ik volledig in het zuiden beland, Albany.

Het weder is hier een stuk draaglijker en morgen ga ik cruisen door de rest van het zuiden tot in Perth, want overmorgen rond 9u30 moet ik er de wagen inleveren. Als ik het adres maar terugvind :)

Ik had jullie nog een anekdote willen vertellen over 'Radio Nothingness', maar vermits ik maar 2 minuten internet meer heb zal dat voor de volgende keer zijn.

Alvast bedankt voor de vele mailtjes en tot de volgende,

Steven

A hell of a ride

Yow,

dat het warm kan zijn in Australie weet iedereen, maar hoe warm, dat heb ik vandaag serieus mogen ondervinden.

Gisterenavond zat ik met een boekske (ja idd, mijn 2e al, wel 508pagina's nu. straks breek ik hier nog een persoonlijk jaarrecord..) op het witte strand van Monkey Mia. De zon ging rustig onder achter het heuveltje van de baai, een koppeltje wandelde langs het water het roodgele licht tegemoet. Gelijk in de boekskes e zo. Ikke, le petit belge, zat er bij en keek er dol fijntjes naar. Even later begaf ik me richting de pier, onder een gitzwarte hemel versierd met duizenden (echt ongelooflijk veel) schitterende sterren. Af en toe hoorde ik een dolfijn boven water komen naar lucht happen. En ik zat daar in mijn t-shirtje, geen scheetje wind.. man man, wat een leven..

Op de kamer aan de praat geraakt met een brit. Nog ne sympathieke kerel. Hij schaamde zich zelfs een beetje toen hij moest zeggen dat hij uit Engeland kwam. Hij wist me te vertellen dat Port Hedland -mijn hoogste punt van mijn trip door West Australie- niet meer was dan een industriestad en dat het de extra 600 km zeker niet waard was. Coral bay daarentegen was veel interessanter door de mogelijkheden om er het wild life te gaan bekijken. (dolfijntjes, schildpadden, haaitjes, kleurrijke visjes..). Dus, den dezen heeft zijn plan gewijzigd en Coral Bay ging het worden.

Deze morgen dan vroeg opgestaan om het voederen van de dolfijnen te gaan bekijken. Zoals gisteren gezegd, het is nogal een opgezette attractie, but what the heck, zo heb ik toch ne keer ne ' wilde' dolfijn van dichtbij gezien. Moet gezegd dat de beestjes maar een derde krijgen van hun dagelijkse portie, dus ze moeten zelf actief blijven om genoeg te eten. En het was eigenlijk nog geestig. Er zwom een babyke tussen, geboren op 1 december. En die gasten kwamen dus echt wel dicht. Sympathiek. Ik heb er enkele fotookes van getrokken, maar vermits deze pc hier nu geen USB poorten heeft, kan ik u weinig laten zien. Van foto's gesproken, ik heb er momenteel nog niet veel getrokken. West Australie is vooral heel veel nothingness.

Rond 11u30 ben ik dan aangezet verder noordwaarts met bestemming Coral Bay. Eerst een gans stuk terug over dezelfde baan, effe tanken in the Overland post (man, schuie bedoening: ik kom daar aan de kassa: sir, how many liters did you take? and for how many dollars? het jammere was dat ze zelf naar de pomp ging kijken. geestig en al.) Maar goed, achter een rit van 575km zou ik dus Coral Bay bereiken. Maar wat was het warm gasten! Ik heb mezelf een uurke opzij gezet om een uiltje te vangen. Niet te doen. Ik ben ondertussen de Capricornus ofte Steenbokskeerkring overgestoken en de aardrijkskundigen onder jullie zullen weten dat het weer tussen de keerkringen nogal eens tropische toestanden durft aannemen. De rivieren zijn hier allemaal kurk droog, maar aan hun breedte te zien, zullen ze een periode in het jaar nog serieus veel water te verwerken krijgen. Ook de bordjes langs de weg 'Floodway' en de meterlatten die aangeven hoe diep de straat onder water staat vertellen dat je hier binnen enkele maanden wel een parapluke kunt gebruiken. En, een 10 tal km voor dat ik hier aankwam, heb ik mijn eerste levende kangaroo gezien. En het scheelde niet veel of hij was ook de pijp uit. Langs de baan zie je echt enorm veel kadavers liggen. Ik heb ook een kudde wild koeien of zoiets zien oversteken. Ik ben maar vriendelijk gestopt, ondanks de afwezigheid van een zebrapad, want de beestjes zijn net iets groter dan onze herkauwers. Diene zwarten keek trouwens maar boos naar me.

Goed, ik ben dus aangekomen in Coral Bay, gelogeerd in een kamer van 10 bedden, zij het voorlopig ganz allein. Ik blijf hier 2 nachten, kwestie van te bekomen van de rit en eens wat rond te kunnen kijken. Derna terug zuidwaarts.

En nu mangare, en neen gasten, het is ne keer geen spaghetti ;-)

Monkey Mia

G'day mates,

ik ben ondertussen al aardig noordwaarts opgeschoten en geland in Monkey Mia. Had ik weliswaar geweten dat het hier zo'n commerciele bedoening zou zijn, was ik nog nooit 150 km van mijn pad afgeweken. Onder de bane trouwens maar 1 dorpje tegengekomen. (Denham, een paar honderd inwoners en het staat gewoon op de landkaart - dit is Aussie). Monkey Mia is een gehucht met enkele chalets, allemaal te huur en een nice wit stranddekentje waar ik me zo-even opgelegd heb. The women are freakin' hot, the sun even hotter and the water is as clear as cristal. Geen wonder dat de dolfijnen hier graag passeren. Moet wel gezegd dat ze de beestjes hier al jaren aan een stuk eten geven. Ge zou gij dan ook graag afzakken, niewaar. Maar goed, ze weten dat hier allemaal een beetje uit te buiten, maar aangezien ik hier nu ben kan ik maar evengoed van genieten. Morgen eens benieuwd naar dat voeder gedoe... mss dat ik eens een fotooke trek, om het tourist zijn volledig rond te maken.

Gisteren overnacht in Geraldton, de hoofdstad van de windsurfers. Zat er mijn spaghettike aan tafel op te eten met rasechte surfers, nog een scheete gelachen met die gasten. Ze waren trouwens enorm onder de indruk van mijn parkeerkunsten. Tjah, ieder zijn ding zeker. Ik de voiture, zij de planke, en samen het beer. Was trouwens maar flauw dings.

Kangaroo's heb ik tot op heden nog niet gezien, behalve 2 dode lijken langs de 900 km afgelegde weg. Het is dan ook veel te warm om u kopke buiten te steken waar.

Goed, ik ga hier een beetse eten maken. De leute ginds in het nog relatief warme Belgie (muh, mietjes) en ik kan al mededelen dat het eerste boek uit is. Schitterend boek! was trouwens zeer lang geleden dat ik er een uitkreeg.

ciao,

Steven

Perth

Yow,

gisteren was een dagske op het dooie gemak. Mijn treinverbinding naar Alice Spring is geboekt. Eerst via de Indian Pacific tot in Adelaide en dan vandaar via de Overland naar Alice. Volgende week woensdag is het van datten. In totaal +/- 60 uur sporen :)

Perth is niet echt speciaal qua stad. Beetje saai eigenlijk. Van zodra de winkels toe zijn en de mensen gedaan hebben met werken rond 18u loopt de stad volledig leeg. Alsof er niemand in de stad zelf woont. Ik heb ook wel niet de moeite gedaan verder te gaan, but cities aren't really my cup of tea.

Toch één lichtpuntje: er was een 'Belgian café' en ze hadden er een schoon kaartje belgisch bier, inclusief mossels met frieten in puntzak. Om toch maar even België te proeven heb ik mezelf op een Chimay Bleu'ke en een Bruine Leffe getrakteerd. En ondertussen een boekske lezen.. wat moet een mens nog meer hebben. (wakker blijven misschien :) ben maar 30 pagina's verder geraakt)

Sebiet ga ik een voiture huren, en trek ik langs de kust up north. Het zal dus efkes stil zijn van mijn kant.

Ciao,

Steven

Arrived in Perth

Het is maar naar de andere kant van de wereld - Een strontkar! - Ja, ik heb prijs! - Can I see your shoes sir?

Hello hello,

ik ben goed en wel aangekomen in Perth. Heb zonet mijn meer dan nodig douchke gepakt in de hostel hier en voor zij die er nog aan twijfelden: the weather is great!

Ondanks de niet ideale voorbereiding, wat nog een serieus understatement is eigenlijk, stapte ik zaterdag in de wagen van makker Rompe. En met de gezwinde woorden: 'Het is maar naar de andere kant van de wereld, niet naar de maan of zo' stelde ik het thuisfront op het gemak. En wijle weg, richting Zaventem. Inderdaad, wij, ik had het genoegen in het gezelschap te zijn van een heuse uitzwaai delegatie. Juist nog Katrientje oppikken te Everbeek en dan ietske achter op schema naar Zaventem. Zogezegd zogedaan. Alleen, als je in Everbeek-Beneden rondrijdt, bestaat de kans al eens dat ge een strontkar tegenkomt. Het ding nam zichzelf de vrijheid ons een 15min durende escorte te geven. Het genoegen was vooral aan zijn kant vrees ik..
Desalnieteplus, perfect op tijd in Zaventem aangekomen, bagage reeds richting Perth gestuurd en nog zere eentje drinken met de makkers. Maar ook daar kwam een eind aan en met een deugdoende groet nam ik afscheid van mijn gezelschap. I was on my own now.
Ik begeef me richting bagagecontrole, loop door de detector en wacht op mijn stuff. 'Ja, ik heb prijs', roept een overenthousiaste veel te dikke ambtenaar van het luchthavenwezen die doet alsof ze vondst van haar leven gedaan heeft. Ola, ik ga hier nog ne keer iets zien, dacht ik al direct. Maar al gauw bleek, Steven, het is uw rugzakske manneke. Allez vooruit. 'Kunt ge dat eens opendoen?', 'Ah bon, een fles water! Mag niet é' , 'En een cola! Mag niet é'. Stel u voor wat ik allemaal niet kunnen aanrichten had op het vliegtuig. Soit, nieuwe regel binnen Europa blijkbaar. En ze doen er in Brussel nogal heftig over. Waarschijnlijk letten ze daar nu meer op dan de dingen die tellen..
Anyway, vlucht naar London was easy, alleen was dat pistoléke wat weinig. In London Heathrow een uurke of 3 zitten wachten en dan 12 uur richting Singapore. 3 filmkes gezien, 5 uurkes half en half geslapen verder, 'Ladies and gentlemen, we are arriving in Singapore, please fasten your seatbelts'. Nog een proper luchthaventje, Singapore.. allez, voor wat ik er de volle 34 min van gezien heb. Aansluiting was met andere woorden perfect. En dan Perth, terug rustige vlucht en 2 filmkes gezien. Ietske voor 2u lokale tijd hier aangekomen en dan rijtje schuiven. Any to declare sir? Well, I'm afraid my shoes are a bit dirty. OK, that way sir. Ge moet dus weten, die gasten hier houden goed in de gaten wat het land binnenkomt. Bvb, geen plantaardige dingen of voedsel op basis van eieren, geen modder uit België, geen vuile Spaanse fiets (juist een Spanjaard tegengekomen wiens fiets weerhouden is).. Anders moet het naar de quarantaine en kan jer evt. nog achter als het gekuist is. 'Ok sir, can I see your shoes please?', vraagt een vriendelijk madamke. Ik mijn schoenen uit, en ja ik had wederom prijs. 'I'll have to let them clean'. Gelukkig kreeg ik ze direct terug, het zou anders geen zicht geweest zijn é. Dan nog een uurke of 3 op de luchthaven rondgehangen (een nacht uitgespaard dus) en nu me laten oppikken door een hostel alwaar ik mijn veel te lange eerste verslagje nu zit te typen.

Kortweg, ik ben goed gearriveerd, nog wat moe, maar daar komt dus vannacht verandering in. Nu sebiet richting Perth city, mijn auto gaan huren, kijken welk transportmiddel het richting Alice Springs het eind volgende week wordt en vooral genieten.

c ya mates,

Steven

nog 43 uur..

Gezien velen me gevraagd hebben iets van me te laten horen als ik aan de andere kant van onze planeet rondwandel, heb ik deze blog opgezet.

Het is de bedoeling om hier op regelmatige basis af en toe een stukske tekst achter te laten zodat jullie enerzijds mijn spoor kunnen traceren en anderzijds zouden kunnen vaststellen dat ik nog niet van de aardbol gevallen ben. In de mate dat de faciliteiten aanwezig zijn, zal ik ook af en toe eens een schoon fotooke de wijde wereld insturen, kwestie van jullie allemaal jaloers te maken terwijl jullie aan het schudden en beven zijn van de kou.

Maar goed, we zijn nog zo ver niet. Ik had gedacht deze avond mijn zak te pakken, maar gezien arbeit frei macht, ben ik er nog in de verste verte niet aan begonnen. Eerst nog een paar lijntjes code en documentatie neerpoten. hip hoi.
Morgen staat er eerst nog 8 uurtjes mezelf door het werk worstelen op het programma, gevolgd door 3 drinks en een familiebezoekje. Rock 'n roll gescheduled in een PDA. Het is eens wat anders..

En dan, zaterdag die vlieger op. Brussel-Londen-Singapore-Perth. 24 uur puur reisplezier vergezeld van een 7 uur durende voorwaarste tijdsprong.

Dus binnen 67 uur zet ik voet op Australische grond. En dan, dan horen jullie wel hoe het verder gaat.. maar nu eerst nóg een beetje werken.